عروج سردار

بلیطی برای بهشت

محسن مقدّم

تازه از جبهه برگشته بود که شنیدم دوباره می‏خواهد اعزام شود. می‏خواست تو کردستان مسئول یکی از محورهای تیپ ویژه شهدا بشود. بچّه‏ها می‏گفتند: فرمانده پادگان با رفتنش مخالفت کرده.

آن روز توی جلسه فرماندهی او را دیدم. من و او یک اتاق مشترک داشتیم. بعد از جلسه راه افتادیم طرف اتاق. حین صحبت فهمیدم مصمّم است به رفتن. گفتم: ظاهراً فرماندهی موافقت نکرده.

گفت: محمود کاوه به‏اش زنگ زده، رضایتش رو گرفته.

طوری راه می‏رفت و حرف می‏زد که معلوم بود عجله دارد. وقتی رسیدم دفتر کار، تقریباً ده ـ پانزده دقیقه مانده بود به اذان ظهر. هر لحظه که می‏گذشت، انگار عجله او هم بیشتر می‏شد. کمی که دقّت کردم، دیدم حال و هوای دیگری هم دارد. تا حالا این‏طوری ندیده بودمش؛ گویی اصلاً روی زمین نبود. گفتم: چرا این‏قدر عجله داری؟

گفت: تا یک ساعت دیگه نیروها اعزام می‏شن، من باید حکم مأموریتم رو ببرم راه‏آهن و بلیت بگیرم.

رفت سراغ کمدش. گفتم: حالا چرا این‏قدر با عجله؟ حدّاقل امروز رو می‏موندی و فردا می‏رفتی.

گفت: نه. حتماً باید امروز برم.

گفتم: چرا؟

گفت: چون با کاوه قرار دارم.

در کمد را باز کرد. یک‏سری نوار و جزوه و چیزهای دیگر بود که گاهی از او امانت می‏گرفتم و استفاده می‏کردم. همه آنها را برداشت و گذاشت روی میز من. تعجّب کردم. گفت: اینا از این به بعد دست تو باشه.

می‏دانستم که آنها حاصل زحمات و تجربیات ارزشمند اوست. با نگاه پر از حیرت گفتم: یعنی چی علی؟ اینا مال تو بوده، تو اختیاردارش هستی.

گفت: نه دیگه از حالا به بعد مال توئه.

در کمد را قفل کرد. کلیدش را هم گذاشت روی میز! گفت: این هم کلید.

مات و مبهوت، خیره‏اش شدم. گفتم: یعنی کمدت رو هم داری تحویل می‏دی؟

گفت: با اجازه شما.

هزار جور فکر و خیال به ذهنم هجوم آورد. بیشتر از همه فکر کردم شاید می‏خواهد منتقل شود. یکدفعه دیدم خیره شد تو چشم‏هام. هیجانی شدید تمام وجودم را گرفت. گفت: محسن، من این دفعه به لطف و عنایت اهل‏بیت(ع) شهید می‏شم.

زود گفتم: این حرف‏ها چیه علی؟

انگار نشنید؛ یا شنید، اما نخواست چیزی بگوید. گفت: فقط یک درخواستی ازت دارم.

حیرت‏زده گفتم: بفرما.

گفت: بعد از شهادت من، شما برو روستای ما سخنرانی کن؛ ضمناً از پدر و مادر پیرم هم خبر بگیر.

من تو چند سالی که با او آشنا شده بودم، حسابی به‏اش انس گرفته بودم. تو آن لحظه‏ها به تنها چیزی که نمی‏خواستم فکر کنم، شهادتش بود. با یک غم و اندوه شدیدی که گویی تمام هست و نیستم را گرفته بود، گفتم: ان شاء اللَّه به سلامتی می‏ری و برمی‏گردی علی جان؛ تو مسئول آموزش هستی و این پادگان واقعاً به وجودت احتیاج داره.

گفت: کار خدا به نبودن من و امثال من تعطیل نمی‏شه؛ چرخ انقلاب بالاخره می‏گرده.

منتظر حرف دیگری نماند. سریع آستین‏ها را زد بالا و رفت برای تجدید وضو.

تو تمام مدّتی که با او بودم، فهمیده بودم چه عشقی به شهادت دارد. همیشه درباره این موضوع توسّل داشت و دعا می‏کرد. یادم هست آیت‏اللَّه مظاهری یک نوار داشت درباره شهید و شهادت. هر بار که خالو آن نوار را گوش می‏داد، حال و هوای دیگری پیدا می‏کرد و چشم‌هاش به اشک می‏نشست. آن‏قدر این نوار را گوش داده بود که از اول تا آخر آن را، واو به واو از حفظ بود!

آن روز وقتی برگشت، به خاطر عجله‏ای که داشت، نمازش را فرادی خواند. تو لحظه‏های خداحافظی، حال عجیبی به‏ام دست داد. او را گرفتم بغلم و صورتم را چسباندم به صورتش. خیلی خودم را کنترل کردم گریه نکنم. او هم انگار حال مرا داشت. به هر صورت از من جدا شد و گفت: خداحافظ.

از اتاق زد بیرون. شاید اگر حرف او را جدّی می‏گرفتم و می‏دانستم که از عالم بالا به او الهام شده، به این راحتی‏ها ولش نمی‏کردم و حدّاقل برای بدرقه‏اش می‏رفتم.

هفت ـ هشت روز بعد، وقتی خبر شهادتش را آوردند، گفتم: مبارکش باشه.

این را گفتم، چون می‏دانستم او با عشق و بصیرت این راه را انتخاب کرد. بعد از شهادت، همراه کاوه و خیلی دیگر از بچّه‏های سپاه رفتیم روستایشان. وقتی موضوع را برای پدر و مادرش تعریف کردم، گریه‏شان گرفت. گفتند: اتّفاقاً این سری آخر هم که روستا آمده بود، حال دیگه‏ای داشت. مثل این که دنبال گمشده‏ای می‏گشت.

***

اوج آرامش

احمد سمرقندی

تو منطقه اصطلاحاتی مثل «نورانی شدن» و «جبهه‏ای شدن» را وقتی به کار می‏بردیم که طرف، حال و هوای شهادت پیدا می‏کرد. گاهی از سر شوخی همین‏ها را به خالو می‏گفتیم. می‏خندید و با آن لهجه نیشابوری‏اش می‏گفت: مطمئن باشین که من تو تشییع جنازه همه‏تون شرکت می‏کنم.

اواسط اسفند ماه سال شصت و چهار، او را تو شهر مهاباد و تو مقرّ سپاه دیدم. حال و هوای خاصّی پیدا کرده بود. عجیب نورانی شده بود. بعد از سلام و احوالپرسی، لبخندی زدم و گفتم: این بار دیگه حسابی جبهه‏ای شدی آقای خالو.

یکی از بچّه‏ها انگار گل گرفت. در تأیید حرف من گفت: به نظرم این دفعه دیگه دفعه آخرت باشه.

منتظر بودیم بخندد و همان جواب همیشگی را بدهد، امّا با کمال متانت و آرامش گفت: خدا ان شاء اللَّه از زبونتون بشنوه!

کمی که گذشت، فهمیدم به خلاف دفعه‏های قبل، اصلاً شوخی و بگو و بخند نمی‏کند. اگر کسی هم چیزی می‏پرسید، با همان متانت و آرامش جوابش را می‏داد.

آن روز بنا بود او یکی از محورهای تیپ ویژه را تحویل بگیرد و برای ادامه عملیات والفجر 9 آماده شود. من و عصّاران و جاویدی و چند نفر دیگر هم می‏خواستیم همراه او و کاوه برویم.

بعد از نماز ظهر راه افتادیم. هر لحظه که می‏گذشت، گویی فاصله خالو با ما بیشتر می‏شد. او همراه کاوه و دو نفر دیگر با یک ماشین رفتند، من و بقیه هم با ماشین دیگر.

بین راه، ماشین ما خراب شد. تا درستش کنیم، چند دقیقه معطّل شدیم. آنها زودتر از ما رسیدند به منطقه‏ای که مورد نظر بود.

وقتی ما رسیدیم، قبل از همه چشمم افتاد به کاوه. یک ترکش خورده بود به صورتش و داشت خون می‏آمد. آن قدر ناراحت بود که جرأت نکردیم از او چیزی بپرسیم. کمی بعد خشنود را دیدیم. داشت گریه می‏کرد. رفتم جلو. با یک دنیا تشویش پرسیدم: چی شده خشنود؟

اشاره به یک درخت کرد و گفت: خالو رفت!

 

 

پای درخت را که نگاه کردم، چشمم افتاد به جنازه خالو. خشنود گفت: یکی از هلی‏کوپترهای دشمن به‏مون حمله کرد.

رفتم پای درخت. ترکش خورده بود به پشت سر و یکی از دست‏های خالو، صورتش امّا تقریباً سالم مانده بود. گویی آن نورانیت و آن آرامش و متانت، به اوج خودش رسیده بود.