خاطرات شهید برونسی7(خاکهای نرم کوشک)

تنها مسجد آبادی

قسمت 7 :

راوی : حجت الاسلام محمد رضا رضایی

سال ها پیش، آن وقت ها که هنوز شانزده، هفده سال بیشتر نداشتم، یک روز توی زمین های کشاورزی سخت مشغول کار بود . من داشتم به راه خودم می رفتم . درباره خلوص، و نیت پاک او، چیزهای زیاد شنیده بودم_.1می دانستم اهل آبادی هم دوستش دارند. مثلاً وقتی از سربازی برگشت، استقبال گرمی ازش کردند . یا روز ازدواجش ، همه سنگ تمام گذاشته بودند.

اینها را خبر داشتم ، ولی تا حالا از نزدیک پیش نیامده بود باهاش حرف بزنم . عجیب هم دوست داشتم همچنین فرصتی دست بدهد. شاید برای همین بود که آن روز وقتی صدام زد ، کم مانده بود از خوشحالی بال در بیاورم! برام دست بلند کرد و با اشاره گفت: بیا.

نفهمیدم چطور خودم را رساندم بهش. سلام کرد. جوابش را با دستپاچگی دادم . بیلش را گذاشت کنار. انگار وقت استراحتش بود. همان جا با هم نشستیم. هزار جور سوال توی ذهنم درست شده بود. با خودم می گفتم : معلوم نیست چه کارم داره؟ بالاخره شروع کرد به حرف زدن، چه حرف هایی ! از دین و از پایبندی به دین گفت ، و از مبارزه و از انقلابی بودن حرف زد ، تا اینکه رسید به نصحیت کردن من . با آن سن جوانی اش ، مثل یک پدر مهربان و دلسوز می گفت که مواظب چه چیزهایی باید باشم، چه کارهایی را باید انجام بدهم و چه کارهایی را، حتی دور و برش هم نروم . این لطف او تنها شامل حال من نمی شد ، هر کدام از اهل آبادی که زمینه ای داشتند، همین صحبت ها را براشان پیش می کشید.

ازش خداحافظی کردم و رفتم ، در حالی که عشق و علاقه ام به او بیشتر از قبل شده بود.

آن روز به قدری با حال و با صفا حرف می زد که اصلاً گذشت زمان را حس نمی کردم ، وقتی حرف هاش تمام شد و به خودم آمدم ، تازه فهمیدم یکی ، دو ساعت است که آن جا نشسته ام.

صحبتش که تمام شد ، دوباره بیلش را برداشت و شروع کرد به کار.

دوست داشتم بیشتر از اینها پیشش بمانم ، فکر این که مزاحم باشم ، نگذاشت. ازش خداحافظی کردم و رفتم ، در حالی که عشق و علاقه ام به او بیشتر از قبل شده بود.

پاورقی :

1- و البته از این اخلاص و پاکی ، چیزهای زیادی هم دیده بودم ؛ مثلاً او همیشه نمازش را تو مسجد آبادی می خواند ، با وجود اینکه نه پیش نمازی داشتیم و نه نماز جماعتی ؛ بارها خودم او را در مسجد می دیدم که تک و تنها نماز می خواند و حتی یادم می آید گاهی که مخفیانه نگاهش می کردم ، بی اختیار از شور و حال او گریه ام می گرفت.

آنانکه درگمنامی ،سلوک کردند

در میان مزارهای مطهر شهیدان بهشت زهرا سلام الله علیها ،سنگ مزارهایی را خواهی دید که نامی بر روی آنان حک نشده است...

گمنامی، صفت انسانهایی ست که نام و عنوان برایشان محلی از اعراب ندارد. « بندگان مخلص خفیف المؤونه ای که نام آنان در میان مردمان گم می باشد.»(1) آنانکه در جدال عقل و عشق، در وادی عاشقی قدم نهادند و سر و جان خویش را به پای محبوب حقیقی سپردند و شهدای هشت سال دفاع مقدس این چنین سلوک نمودند...

براستی راز سر به مهر گمنامی شهیدان را چه کسانی در خواهند یافت؟

 

عشق می گوید نیستی باید گزید

عقل می گوید که هستی کن پدید

عشق گوید درد و سوز و غم طلب

عقل گوید شادی و مرهم طلب

عشق می گوید طلب، راه خمول

عقل گوید نی تو شهرت کن قبول(2)

 

در میان مزارهای مطهر شهیدان بهشت زهرا سلام الله علیها ،سنگ مزارهایی را خواهی دید که نامی بر روی آنان حک نشده است.  

در قطعه ۲۴ نزدیک یادمان شهدای ۷۲ تن، مزار مطهر شهیدی ا‌ست که گفته است:

روی سنگ مزارم نامم را ننویسید، زیرا از هزاران شهید گمنامی که بی غسل و کفن و بی تشییع به خاک رفته اند خجالت می کشم اگر خواستید فقط بنویسید:                                                                      

پر کاهی تقدیم به آستانه کبیرالله

شهید محسن فیض آبادی (مزار شریف در قطعه ۲۸) که یک برادر دیگرش نیز به شهادت رسیده است.

در وصیت نامه خود آورده است :

خانوادۀ عزیزم ، این موضوع را باید بگویم که موقع شهید شدن من لباس مشکی و تیره نپوشید بلکه لباس روشن و شاد بپوشید و اگر جنازه من بدستتان رسید از شما می خواهم که روی سنگ قبرمن چیزی ننویسید و تابلویی که بالای سر من میگذارید عکس و نام و نشانی از من در آن نگذارید چون من آرزو دارم شهیدی گمنام باشم.  و این را هم بگویم که هر وقت خواستید به بهشت زهرا(س) بیایید اول بر سر مزار برادرم محمود بروید بعد بیایید پهلوی من، حتی اگر شده در روز تشییع جنازه من باشد و امیدوارم که همیشه به یاد خدا باشید زیرا خداوند آرام بخش دلهاست.

           

                

شهید مازیار منصوری در وصیت نامه اش نوشته است:

نمیخواهم کسی عکسم را ببیند یا نامم را بداند ...    

بر روی تخته سنگ روی مزار شهید رضا همیز نیز، نگاشته شده است:

می خواهم سرباز گمنام امام زمان عجل الله فرجه باشم.

خاطرات تفحص

شهید ایرانی و

جنازه عراقی درتفحص

 اگر کسى مى خواهد تفحص را بفهمد، زیارت ناحیه را با معرفت بخواند. اولین تفحص کننده حضرت سجاد علیه السلام و حضرت زینب علیها السلام بوده اند. شما اگر به تفحص بیایید حال آن حضرات را مى فهمید...

 

از هنگامى که تن پاره پاره فرزندان فاطمه علیها السلام در کربلا به همت قبیله بنى اسد کفن و خاکسپاری گردید. هزاران سال مى گذرد؛ اما پس از گذشت قرن ها بچه هایى از جنس قبیله نورانى بنى اسد پاره هاى تن ملت و امت حسین بن على علیه السلام را پس از سال ها از زیر خروارها خاک فراموشى، بیرون مى آورند و نسل امروز را به گنجینه هاى ارزشمند و گرانقدر مدفون شده در زیر خاک، رهنمون مى سازند. سردار «حسین کاجى» عضو گردان تخریب لشگر 17 علی بن ابیطالب و  بسیجى دلسوخته اى است که بسیارى از بسیجیان قم چه در دوران جنگ و چه پس از جنگ با چهره و صداى گرم و حسینى او آشنایند. او سال هاست که با بچه هاى تفحص به جست وجو در میان مناطق عملیاتى مى پردازد.

خاطرات تفحص ایشان- مربوط به زمستان سال 79 - را تقدیم خوانندگان محترم می کنیم.

نمى دانم از کجا شروع کنم، اما باید بگویم که آغاز و پایان این کار همه اش وابسته به اخلاص و توسل به اهل بیت علیهم السلام است. قبلا ما تفحص را در مناطق عملیاتى خودمان انجام مى دادیم. در مراحل بعدى که در حال حاضر انجام مى گیرد، داخل خاک عراقى با توافقاتى که انجام شده است، انجام مى گیرد. این کار از جهتى جالب است، مدت ها با هم جنگیده ایم و حالا مى خواهیم باهم کار کنیم و ارتباط داشته باشیم. اولین بار که در اتوبوس نشسته بودیم، همه از همدیگر روى برمى گرداندند. خوب بچه ها حق داشتند کنار کسانى نشسته بودند که بهترین دوستانشان را تکه تکه کرده بودند. همه خاطرات داشت زنده مى شد و بغض تمام وجودمان را فرا گرفته بود. یک لحظه به ما الهام شد که باید با همان روحیه بسیجى دوباره در این عرصه وارد شد و بسیجى وار عمل کرد. چرا که هر کجا بسیجى ماندیم و مانند بسیجى عمل کردیم، پیروز شدیم، همان جا بى اختیار زیارت عاشورا را شروع کردم به خواندن. به فرازهایى چون «انى سلم لمن سالمکم » که رسیدیم، دیدم همه عراقى ها دارند زمزمه مى کنند. آخرهاى زیارت یادم رفت. این وقت بود که به شهدا متوسل شدم و گفتم که آبرویمان را جلوى عراقى ها حفظ کنید. نمى دانم چه طور شد که آخر زیارت را خواندم و از آن لحظه متن کامل زیارت را حفظ هستم.

کرامات شهدا

گزارشی از کرامت

شهید حسین‌اکبر عرب‌نژاد

مسجدی است در تهران، خیابان ایران، کوچه شهید فیاض بخش. در محوطه این مسجد، بنایی زیبا پنج نگین را در خود جای داده است؛ پنج شهید گمنام از دوران دفاع‌مقدس.

شاید برای بعضی‌ها باورش سخت باشد که یکی از این شهدای گمنام در خوابی کسی آمده باشد و خود را معرفی کرده باشد و نشانی خانواده خود را داده باشد. شاید آنها می‌خواهند با این کار حجت را بر ما تمام کنند که ما غرق شدگان دیار ناپیدای دنیا، معنای «عندربهم یرزقون» را بفهمیم. آنجا مامن و جایگاهی است که من و تو به راحتی می‌توانیم تا ملکوت آسمان‌ها با آبروی آن شهیدان و دست‌گیری آنها صعود کنیم و راه را پیدا کنیم. هر چه باشد، بالاخره این واقعیت اتفاق افتاده و این معنا در چشم خیلی‌ها روشن شده که شهدا زنده‌اند و دنیا زدگانی چون ما مرده‌ایم و هفتاد کفن در همین چند روزه دنیا پوشانده‌‌ایم.

مسجد فائق، خیابان ایران کوچه شهید فیاض‌بخش