راوی و سربند یا زهرا(س)

خاطرات راوی از سربند یا زهرا(س)

گفت: بچه ها! کدام عملیات به اسم حضرت زهرا داشتیم که کتف و پهلوی تیر خورده درونش کم بود اگر می خواهید چشم و دلتان درست بشود این شب ها را از دست ندهید.
اینها را گفتم برای اینکه بدانید این افراد به حضرت زهرا وصل بودند....

+ صدای هلهله و خوش حالی عراقی ها در میدان جنگ در میان صدای شنی تانک ها، دنیای غریبی را ساخته بود. صورتم هنوز به خاک چسبیده بود و می دانستم صحنه های هولناک تری در پیش دارم. سایه شوم یک عراقی، برای لحظاتی، روی رمل ها مقابل دیدگانم نقش بست.

+ سی ساعت تمام روی پای زخمی و گلوله خورده ایستاده بودیم. هر یک از بچه ها، زخمی از جنگ داشت. برای هرکدام، یک دقیقه وقت گذاشته بودیم که بیاید جلوی آن پنجره کوچک و نفسی تازه کند و ریه های خسته را از اکسیژن پر کند.

صدای هلهله و خوش حالی عراقی ها در میدان جنگ در میان صدای شنی تانک ها، دنیای غریبی را ساخته بود. صورتم هنوز به خاک چسبیده بود و می دانستم صحنه های هولناک تری در پیش دارم. سایه شوم یک عراقی، برای لحظاتی،
روی رمل ها مقابل دیدگانم نقش بست

نوبت به نوبت نفس تازه می کردیم که نمیریم. عصر بود. همه بی رمق و بی حس شده بودیم. وقت نماز بود و نیایش به درگاه سبحان. عجب غربتی داشت اسیری.نماز مغرب را با حضور قلب، بدون رکوع و سجده و وضو، بدون سجاده و مهر خواندیم. نماز که ادا شد،مشغول ذکر و نیاز بودیم که یک مرتبه مثل این که یک لشکر نیروی بسیجی، روی شانه خاک ریز فریاد یا فاطمه الزهرا(س)، کشیده باشند، اردوگاه لرزید و شب را شکست.  به حدی بلند و با صلابت بود که تن ما هم به لرزه افتاد، چه برسد به عراقی ها که غافل گیر شدند. دشمن به شدت از عملیات معنوی بچه ها هراس داشت.

سربازان عراقی به داخل قلعه حمله کردند و نعره کشان با قنداق تفنگ به نرده ها می کوبیدند.

اما مگر بسیجی ها ساکت می شدند؟

صداها در هم آمیخت و بچه ها دو، سه ساعت یک صدا فریاد یا زهرا(س) سر دادند.

هول و هراس افتاده بود توی دل عراقی ها. فرمانده عراقی نعره می کشید و سرباز ها وحشت زده و هراسان از این سو به آن سو می دویدند.

نیمه های شب بود که عراقی ها تسلیم شدند. بچه ها گفتند تا زندانی ها را آزاد نکنید،
ما آرام نمی شویم.

فریاد غریبانه یا زهرا(س) کار خودش را کرد و صبح خیلی زود، آزاد شدیم.