شوخی طبعی های جنگ

پرسپولیس هورا - استقلال ...

داستان های کوتاه از شهدا و رزمندگان و دلیر مردان هشت سال دفاع مقدس. شاید راوی خیلی از مطالب شهدا مشخص نباشد اما مهم این است که شهدا بودند و اکنون نیستند.

«اوائل فتح فاو من و بهترین دوستم، علی ناهیدی، به دلیل عجیبی به مدت یک هفته با هم قهر کردیم. ما دو تا سر تیم های استقلال و پرسپولیس با هم دعوامون شد. من استقلالی بودم و علی پرسپولیسی. یک هفته قبل از عملیات، طبق معمول ما داشتیم برای هم کرکری می خوندیم و از تیمهای مورد علاقمون حمایت می کردیم که بحث کم کم جدی شد.

علی زد به پروین و یک نفس گفت: شیش شیش شیشتایی هاش. من هم کم آوردم و  شروع کردم به بد و بیراه گفتن. بعدهم بیخیال هم شدیم و قهر کردیم.

 حالا دلم پیش علی مانده بود. از شب قبل و پس از شروع عملیات دیگر علی را ندیده بودم. دلم هزار راه رفت. هی با خودم می گفتم نکنه علی شهید یا اسیر شده باشه. نکند بد جوری مجروح شده باشه.

ای خدا اگه چیزیش شده باشه، من جواب ننه باباشو چی بدم. دیگه داشتم رسما گریه می کردم که دیدم بچه دارند می خندند و هیاهو می کنند.

یکهو شنیدم عده ای با لهجه ای فارسی شعار می دهند که: « پرسپولیس هورا - استقلال سوراخ!!!» با تعجب سرم را به طرف صدا گرداندم و صحنه ای عجیب و باورنکردنی را دیدم. دهها اسیر عراقی پابرهنه و شعارگویان به طرف ما می آمدند.

پیشاپیش آنها علی، سوار بر شانه های یکی از درجه دار های سبیل کلفت عراقی بود و یک پرچم سرخ را تکان می داد و عراقی ها با دستور او شعار می دادند:
پرسپولیس هورا - استقلال سوراخ

این اولین و آخرین بار بود که به این شعار حسابی و از ته دل خندیدم و شاد شدم. دویدم به سمت علی و او هم با دیدن من از شانه های آن بدبخت اومد پایین و همدیگر را بغل کردیم و صورت همدیگه را ماچیدیم (بوس کردیم). علی با خنده به من گفت: می بینی اکبر، حتی عراقیها هم طرفدار پرسپولیس اند. هر دو غش غش خندیدیم. عراقی ها هم که نمی دانستند دارند چه شعاری می دهند با ترس و لرز فریاد می زدند: پرسپولیس هورا - استقلال سوراخ