• نمی دانم طلائیه رفته اید یا نه. اگر نه! حتماً بروید. در آنجا یک سه راهی است روی انبوهی از خاکهای مانده از خاکریزهای دوران دفاع مقدس، معروف به سه راهی مرگ، آنجا، ذره ای از سختی کار و حماسه ی بزرگ یاران حسین را می شود فهمید. فقط ذره ای.
حسین در آنجا علمدار شد:
«خواستند ملائکة الله مرا به عالم بالا ببرند، هنوز دل از دنیا نکنده بودم، ولی فقط همین اندازه لیاقت داشتم...»
شهید خرازی قبل از انقلاب:
شهید خرازی بعد از پیروزی انقلاب:
اخلاق شهید خرازی:
نحوه شهادت:
آثار باقی مانده از شهید:
شهید خرازی در نگاه بزرگان:
سال 1336 ه ش در یکی از محله‌های مستضعف‌نشین شهر شهیدپرور«اصفهان» بنام کوی«کلم»، در خانواده‌ای آگاه، متقی و با ایمان فرزندی متولد شد که او را حسین نامیدند.از همان آغاز، کودکی باهوش و مودب بود. در دوران کودکی به دلیل مداومت پدر بر حضور در نماز جماعت و مراسم دینی، او نیز به این مجالس راه پیدا کرد.از آنجا که والدین او برای تربیت فرزندان اهتمام زیادی داشتند، او را به دبستانی فرستادند که معلمانش افرادی متعهد، پایبند و مراقب امور دینی و اخلاقی بچه‌ها بودند. علاوه بر آن، اکثر اوقات پس از خاتمه تکالیف مدرسه، به همراه پدر به مسجد محله ؛می‌رفت و به خاطر صدای صاف و پرطنینی که داشت، اذان‌گو و مکبر مسجد شد.
در سال 1355 پس از اخذ دیپلم طبیعی به سربازی اعزام شد. در مشهد ضمن گذراندن دوران سربازی، فعالانه به تحصیل علوم قرآنی در مجامع مذهبی مبادرت ورزید. طولی نکشید که او را به همراه عده‌ای دیگر بالاجبار به عملیات سرکوبگرانه ظفار در (عمان) فرستادند. حسین از این کار فوق العاده ناراحت بود و با آگاهی و شعور بالای خود، نماز را در آن سفر تمام می‌خواند. وقتی دوستانش علت را سئوال کردند در جواب گفت: این سفر، سفر معصیت است و باید نماز را کامل خواند.
ملت ما نباید هیچ وقت فراموش کند که اگر فداکاری این عزیزان و اگر جانفشانی بهترین عناصر این ملت در میدان‌های نبرد نبود،هیچ یک از این آرزوهایی که محقق شد ، تحقق نمی یافت.
رحمت سرشار خداوند متعال بر شهدای فضیلت،شهدایی که با نثار خون خود،درخت با برکت اسلام را آبیاری نمودند.
حالا که سال‌ها از پیچیدن عطر باروت در فضای شهر ها و روستاهای این سرزمین گذشته،حالا که ما در آرامش بعد از آن طوفان بزرگ،به ماندن و بودن دل خوش کرده‌ایم ،گفتن وشنیدن از خصائل و خصائص مردان بی مثل جنگ،بی شباهت به بازخوانی و بازشنوی حماسه‌های اسطوره‌ای ایران کهن نیست. گاهی هم این روایتها و حکایت‌ها ممکن است در نگاه اول رنگی از اغراق نیز در خود داشته باشد اما بانگاه‌های دقیق و عمیق می توانند و بااتکاء به قرائن و شواهد موجود درهمین روایتها پی به حقایقی انکار ناشدنی ببرند،حقایقی که هشت بهار از عمر انقلاب اسلامی ایران رادر خود و با خودعجین کرده‌است. در هیاهوی ایام پر مخاطره جنگ تماشای کامل و درستی به جمال جلیل سرداران صحنه‌های نبرد ممکن نبود اما اکنون که آن غبار به مدد گذشت زمان فرو نشسته می توان به بهانه‌های مختلف نگاهی به قامت رعنای آن باند بالاهای بهشتی انداخت و به فرهنگ عاشورایی دفاع مقدس بالید.
- ته قلبم فکر نمی کردم حاجی شهید شود. چرا دروغ بگویم ؟ فکر می کردم دعاهای من سد راه او می شود. گاهی که از راه می‌رسید (دست خودم نبود ) می‌نشستم و نیم ساعت بی وقفه گریه می‌کردم . حاجی می‌گفت «ناراحتی من میروم جبهه » می گفتم «نه،!اگر دلم تنگ می‌شد به خاطر این بود . همین خوبی های توست که مرا بی قرار میکند.»
ظاهرا همه بسیجی ها هم همین احساس را نسبت به حاجی داشتند . خودش چیزی نمی‌گفت اما دفترچه یادداشتی بود که من میدیدم همیشه زیر بغل حاجی است و هر جا می‌رود آن را با خودش می‌برد. یک روز غروب که حاجی آمده بود به من و مهدی سر بزند ( هنوز اندیمشک بودیم ) خیلی اصرار کردم بماند و حاجی قبول نمی‌کرد. در همان حین از نگهبانی مجتمع آمدند گفتند حاجی تلفن فوری دارد. ایشان لباس پوشید،رفت و دفترچه را جاگذاشت. تا برگردد،من بی کار بودم ،دفترچه را باز کردم چند نامه داخلش بودکه بچه های لشکر برای او نوشته بودند. یکی‌شان نوشته بود «من سر پل صراط جلو تو را می‌گیرم. سه ماه است توی سنگرم نشسته‌ام به عشق رویت روی تو...»
کنار خاکریز، آرام ایستاده و لبخندی بر لبش است. سر تاپایش خاکی است؛ با این حال، شادابی و طراوت خاصی در چهرهاش موج میزند. عده‌ای دورش را گرفتهاند. همه، بسیجی هستند. همه لبخند میزنند. یک نوجوان بسیجی حاجی را محکم گرفته و سرش را به بازوی او تکیه داده است و با خوشحالی می‌خندد.
میتوانم حدس بزنم که در آن لحظه، چه شور و هیجانی وجود آن نوجوان بسیجی را گرفته بود؛ آخر او با حاج محمد ابراهیم همت، فرمانده بزرگ لشکر 27 محمد رسولالله (ص) عکس میانداخت.
آلبوم را ورق میزنم و به عکس دیگری خیره میشوم. حاجی کنار سنگری نشسته است و با یک پیرمرد بسیجی صحبت میکند. پیرمرد که کلاه جنگی بر سر و تفنگ در دست دارد، یک قطار قشنگ دور کمرش بسته است و مطلبی را برای حاجی توضیح می‌دهد. حاجی خونسرد، آرام و مهربان به حرفهای او گوش می‌دهد. شنیده بودم که حاجی بسیجیها را خیلی دوست داشت... .
حاجی را در هیچ عکسی بدون لبخند نمیبینم. حتی وقتی میکروفون در دست گرفته است و با صلابت برای بسیجیها صحبت میکند، میتوانی نوعی لبخند و آرامش را در چهرهاش ببینی... .
جاده ، طولانی و ناهموار بود. تا چشم کار میکرد ، بیابان بود و جادهای که انگار انتها نداشت. اتوبوس کهنه و فرسوده، زوزه کشان پیچ و خم جاده را طی میکرد. هوا گرم و دم کرده بود. گاهی گرد و خاک جاده در داخل ماشین می پیچید و پیرمردها و پیرزنها به سرفه میافتادند. اتوبوس دائم داخل چالههای جاده میافتاد و چرت مسافرها را پاره میکرد .
اما در چهره مسافرها اثری از کوفتگی و خستگی راه دیده نمیشد. انتظاری خوش آیند در چهره تک تک مسافرها موج می زد. اگر این راه طولانی روزها و شب های زیادی هم طول میکشید، باز هم چشمان مسافرها مشتاقانه دور دست جاده را میکاوید. اتوبوس به سمت کربلا می‌رفت. همه مسافرها ی زائر مرقد مقدس امام حسین (علیه السلام)، ایرانی بودند. بیش از یک شبانه روز بود که اتوبوس، آرام و با حوصله، مسیر ناهمواری را طی می کرد. دیگر راهی تا مقصد نما نده بود.
مرد و زنی دور از نگا ه های دلسوزانه مسافرها یی که زیرچشمی آنها را زیر نظر داشتند، با هم حرف می زدند. درد در چهره زن موج می زد و مرد سعی می کرد او را آرام کند؛ اما حال زن لحظه به لحظه بد تر می‌شد. زن، باردار بود. خستگی راه و ناهمواری جاده و هوای گرم و دم کرده داخل ماشین، حالش را دگرگون کرده بود. اما در آن موقعیت، کسی کاری از دستش بر نمیآمد.
سردار شهید ابوالفضل رفیعی
نام پدر: علی‌اصغر
محل تولد: مشهد روستایی سیج
تاریخ تولد:11/01/34
تاریخ شهادت :12/12/62
مسؤلیت : قائم مقام لشکر 5 نصر
محل شهادت :جزیره مجنون (جنوب ) - عملیات خیبر
موقعیت : مفقودالاثر
معرفی شهید ابوالفضل رفیعی سیج :
ابوالفضل رفیعی در سال 1334 در روستای سیج مشهد دیده به جهان گشود.تحصیلات خود را تا پایان راهنمایی ادامه داد و سپس جهت تحصیل علوم حوزوی یه یکی از مدارس حوزه علمیه مشهد رفت و مدت 7 سال به تحصیل پرداخت.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دلیل علاقه زیاد به امام (ره) راهی قم شد و پس از پیروزی سپاه پاسداران به عضویت سپاه قم در آمد و به محافظت از بیت امام در امد.
او به عنوان مسئول گشت سپاه مشهد موفق و به دستگیری و هلاکت عده ای از منافقین گردید.
با شروع جنگ تحمیلی عازم جبهه های نبرد شد و مسئولیت های مختلفی را به عهده گرفت که آخرین آنها جانشینی فرماندهی لشکر 5 نصر بود.او در عملیات خیبر خوش درخشید و سرانجام در تاریخ 12/12/1362 در منطقه هور الهویزه به دیدار معبود شتافت.
قسمت دوم :
هنگامی که بسیجیان امام (ره) در دوکوهه مشغول فراگیری دوره‌های مختلف آموزشی هستند و با کمترین امکانات موجود در پادگان زندگی میکنند، سردار متوسلیان نیز علاوه بر همکاری با فرماندهان جهت طراحی عملیات بزرگ فتح‌المبین، شرایط خود را از هر جهت با نیروهای تحت امرش یکسان میکند تا جایی که حتی در تقسیم کارهای نظافتی هم خود را با آنها در یک ردیف قرار می‌دهد.
شب اول فروردین 1361 حماسه بزرگ فتح‌المبین در مناطق عملیاتی خوزستان سروده میشود و با هوشیاری و فرماندهی قاطعانه حاج احمد متوسلیان در این عملیات غنایم و اسیران زیادی از لشکر دشمن نصیب سپاه اسلام میشود.
آخرین دفاع نظامی حاج احمد متوسلیان در ایران، عملیات «الی بیت المقدس» است که به قصد آزادسازی خرمشهر آغاز میشود و تا رسیدن به هدف نهایی ادامه می‌یابد.
اسم باکری ها را کم نشنیده اییم، شاید "باکری" از آن نام هایی باشد که به تنهایی دفاع مقدس را با همه‌ی خصوصیاتش تداعی کند. شاید اگر بودند و به بهانه ای به سراغشان می رفتیم، حرف های گفتنی و ناگفته‌های زیادی داشتند.
گرچه سرمایه زندگی و باکری بودنشان به ارزش و سنگینی همین حرف های نگفته شان است. حالا نیستند که ببینیم تن به مصاحبه می دهند یا نمی دهند، گرچه شک ندارم که به یاد امام شهیدان،حتما حرفی می زدند و مصاحبه ایی انجام می شد.
حالا هم سوال می کنم آقا حمید ... آقا مهدی ... شما دو برادر که جنگ را با تمام وجودتان لمس کردید ... بگویید، برای نسل امروز از جنگ چه بگوییم؟!
همچنان به دنبال جوابم که همسر آقا حمید دوره می کند روزهای بودنشان را:
بسمه تعالی
الهی هب لی کمال الانقطاع الیک و انر ابصار قلوبنا بضیائ نظر ها الیک حتی تخرق ابصار القلوب حجب النور فتصل الی معدن العظمه
راستی چرا مردم آنها را دوست داشتند و به آنها اعتماد داشتند؟
اول انقلاب واژه ایی نیکو بر زبان مردم جاری بود وآن خداگونه بودن و شدن بود، و همه انگیزه پیدا کرده بودند که می خواهیم انسان متکامل بشویم. شاید بقول حمید، یکی از نیروهای موثر در این حرکت احساس مرگ و خطر مرگ را در نزدیکی خود دیدن بود. حمید می گفت وقتی گلوله ها از چپ و راست انسان رد می شود، انسان ضعف های خود را می بیند، در نتیجه انسانی، مهیا
می شود که حس مسافر را دارد و به فکر توشه سفر می افتد.
در آذر سال 1334 ه ش در شهرستان ارومیه چشم به جهان گشود . در سنین کودکی مادرش را از دست داد و دوران دبستان و سیکل و اول دبیرستان را در کارخانه قند ارومیه و بقیه تحصیلاتش را در دبیرستان فردوسی ارومیه به پایان رساند.
به علت شهادت برادر بزرگش علی ،که بدست رژیم خونخوار شاهنشاهی انجام شده بود با مسائل سیاسی و فساد دستگاه آشنا شد . بعد از پایان دوران خدمت سربازی در شهر تبریز با برادرش مهدی فعالیت موثر خود را علیه رژیم آغاز کرد و خود سازی و تزکیه نفس شهید نیز بیشتر از این دوران به بعد بوده است .
در سال 1355 ظاهراُ بعنوان تحصیل به خارج از کشور سفر میکند ، ابتداء به ترکیه و از ترکیه جهت گذراندن دوره چریکی عازم سوریه می شود و بعد به آلمان رفته و در دانشگاه اسم نویسی کرده و فقط یک هفته در کلاس درس حاضر می شود و با هجرت امام«ره»به پاریس، عازم پاریس می شود و از آنجا هم جهت آوردن اسلحه به سوریه می‌رود و با پیروزی انقلاب اسلامی به ایران مراجعت کرده، جهت پاسداری از دستاوردهای انقلاب اسلامی در مراکز نظامی مشغول فعالیت میشود.
• چند ساعت قبل از شهادت ، او به من گفت : « من همه کارهایم را انجام داده ام یعنی واقعاً آمده ام که شهید بشوم ». من گفتم : « در جبهه بودن و کارکردن هم نوعی سعادت و خدمت است ، حتماً لازم نیست که انسان ، شهید بشود ... » در جوابم گفت : « ماندن برای من دیگر مشکل شده است ، با توجه به این که زیاد در جبهه بوده ام دیگر برای من سخت است که بمانم. »
احساس کردم اندوه سنگین فراق دوستان و همسنگران بر دل او سنگینی می کند و دیگر مرغ روحش ، آرامش ماندن ندارد ... مدتی نگذشت که به آرزوی دیرینه خویش رسید و به جوار قرب حق ، راه یافت.
(کاظم فکری ، شهید ابراهیم یعقوبی )
هنگامی که قرار بود امام تشریف بیاورند، ما در دانشگاه تهران تحصن داشتیم، جمعی از رفقای نزدیکی که با هم کار می کردیم و همه شان در طول مدت انقلاب، نام و نشان هایی پیدا کردند و بعضی از آنها هم به شهادت رسیدند، مثل شهید بهشتی، شهید مطهری، آقای هاشمی، مرحوم ربانی شیرازی، مرحوم ربانی املشی و ... با هم می نشستیم و در مورد قضایای گوناگون مشورت می کردیم. گفتیم که امام دو سه روز دیگر وارد تهران می شوند و ما آمادگی لازم را نداریم. بیائیم سازماندهی کنیم که وقتی ایشان آمدند و مراجعات زیاد و کارها از همه طرف به اینجا ارجاع شد، معطل نمانیم. صحبت از دولت هم در میان نبود. ساعتی را در عصر یک روز معین کردیم و رفتیم در اتاقی نشستیم. صحبت از تقسیم مسئولیت ها شد و در آنجا گفتم مسئولیت من این باشد که چای بدهم! همه تعجب کردند. یعنی چه؟ چای؟ گفتم: بله، من چای درست کردن را خوب بلدم. با گفتن این پیشنهاد، جلسه حالی پیدا کرد. مشخص شد که می شود آدم بگوید که مثلاً قسمت دفتر مراجعات، به عهده من باشد. تنافس و تعارض که نیست. ما می خواهیم این مجموعه را با همدیگر اداره کنیم، هر جایش هم که قرار گرفتیم، اگر توانستیم کار آنجا را انجام بدهیم، خوب است.
صحبت از تقسیم مسئولیت ها شد و در آنجا گفتم مسئولیت من این باشد که چای بدهم! همه تعجب کردند. یعنی چه؟ چای؟ گفتم: بله، من چای درست کردن را خوب بلدم.
این روحیه من بوده است. البته آن حرفی که در آنجا زدم، می دانستم که کسی من را برای چای ریختن معین نخواهد کرد و نمی گذارند که من در آنجا بنشینم و چای بریزم، اما واقعاً اگر کار به اینجا می رسید که بگویند درست کردن چای به عهده شماست، می رفتم عبایم را کنار می گذاشتم و آستین هایم را بالا می زدم و چای درست می کردم! این پیشنهاد نه تنها برای این بود که چیزی گفته باشم، واقعاً برای این کار آماده بودم.
من با این روحیه وارد شدم و بارها به دوستانم می گفتم که آن کسی نیستم که اگر وارد اتاقی شدم، بگویم آن صندلی متعلق به من است و اگر خالی بود، بروم آنجا بنشینم و اگر خالی نبود، قهر کنم و بیرون بروم. نخیر، من هیچ صندلی خاصی در هیچ اتاقی ندارم. من وارد اتاق می شوم و هر جا خالی بود، همان جا می نشینم. اگر مجموعه احساس کرد که اینجا برای من کم است و روی صندلی دیگری نشاند، می نشینم و اگر همان کار را نیز مناسب دانست، آن را انجام می دهم.
گفتن این مطالب شاید چندان آسان نباشد و ممکن است حمل بر چیزهای دیگری شود، اما واقعاً اعتقادم این است که برای انقلاب باید این طوری باشیم. از پیش معین نکنیم که صندلی ما آنجاست و اگر دیدیم آن صندلی را به ما دادند، خوشحال بشویم و برویم بنشینیم و بگوئیم حقمان بود و اگر دیدیم آن صندلی نشد و یا گوشه اش ذره ای سائیده بود، بگوئیم به ما ظلم شد و قبول نداریم و قهر کنیم و بیرون برویم. من از اول این روحیه را نداشتم و سعی نکردم این طوری باشم. در مجموعه انقلاب، تکلیف ما این است.
قسمت دوم :
حیات شهید غیر قابل درک است :
قرآن می فرماید :«ولاتقولوا لمن یقتل فی سبیل اللّه امواتا بل احیاء ولکن لاتشعرون» (به آنان که در راه خدا کشته می شوند مرده نگویید بلکه آنان زنده هستند لیکن شما نمی فهمید و درک نمی کنید.)
در این آیه خداوند ابتدا از اینکه شهیدان را مرده بخوانند نهی کرده سپس تصریح به حیات شهیدان کرده و آنان را زنده و پاینده خوانده است و با جمله «ولکن لاتشعرون» مرده خواندن شهید را ناشی از عدم شعور و درک انسان و نقص بینش آدمی دانسته است .هر چند ممکن است مقصود این باشد که چگونگی حیات آنان را شما نمی فهمید و برای شما قابل درک نیست .
در آیه دیگری می فرماید :«و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل اللّه امواتاً بل احیاءٌ عندربهم یرزوقون» (و البته گمان نبرید آنان که در راه خدا کشته شده اند مردگانند بلکه زندگانند و در نزد پروردگارشان روزی داده می شوند .)
تهران مثل بقیه شهرها از شکست قیام 28 مرداد خاموش و بی‌هیاهو است. مردم آرام از کنار یکدیگر عبور میکنند و دیگر به هم لبخند نمی‌زنند، گویا سلطه رژیم شاهنشاهی را بر وطن خویش باور کرده‌اند. اما جنوب تهران امروز حال و هوای دیگری دارد.
محله امامزاده سید اسماعیل به روی دیگر نقاط کشور می‌خندد؛ چرا که در خانه کوچک و ساده مردی شیرینی‌فروش، کودک گندمگون و لاغری به دنیا آمده که با گریه‌های بلندش، خنده شادی را برای مردم ایران به ارمغان آورد.
مادر احمد میگوید: ... سه، چهارساله بود که فهمیدیم این بچه نارسایی قلبی دارد، مشکل از رگ قلبش بود. به همین خاطر خیلی لاغر و نحیف بود و ما همیشه نگران سلامتی او بودیم. بعدها ناچار شدیم قلبش را عمل کنیم.
همزمان با آغاز تحصیل در دوره ابتدایی به کار در قنادی پدر واقع در بازار تهران می‌پردازد و در سن ده سالگی با قیام خونین 15 خرداد و سرآغاز نهضت انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) آشنا می‌گردد. علاوه بر شرکت در مبارزات مردمی علیه رژیم طاغوت موفق، به اخذ مدرک دیپلم (برق صنعتی) در سال 1351 می‌گردد.
"زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است؛ سلامت تن زیباست، اما پرنده‌ی عشق، تن را قفسی می‌بیند که در باغ نهاده باشند.
و مگر نه آنکه گردن‌ها را باریک آفریده‌اند، تا در مقتل کربلای عشق، آسانتر بریده شوند.
و مگر نه آنکه از پسر آدم، عهدی ازلی ستانده‌اند که حسین را از سر خویش، بیشتر دوست داشته باشد.
و مگر نه آنکه خانه تن، راه فرسودگی می‌پیماید تا خانه روح، آباد شود.
و مگر نه آنکه گردن‌ها را باریک آفریده‌اند، تا در مقتل کربلای عشق، آسانتر بریده شوند.
و مگر این عاشق بی‌قرار را بر این سفینه سرگردان آسمانی، که کره‌ی زمین باشد، برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده‌اند.
و مگر از درون این خاک، اگر نردبانی به آسمان نباشد، جز کرم‌هایی فربه و تن‌پرور برمی‌آید.
ای شهید، ای آنکه بر کرانه‌ی ازلی و ابدی وجود بر نشسته‌ای، دستی برار و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز، از این منجلاب بیرون کش".
سید شهیدان اهل قلم ، شهید سید مرتضی آوینی
«این وصیت نامه ها انسان را مى لرزاند و بیدار مى کند» ....امام خمینی ره
«مادر جان... اکنون همان صداى هل من ناصر ینصرنى از گلوى قلب تپنده ملت یعنى «حسین زمان» بیرون آمده و... این آرزوى شما بود که در رکاب حسینباشیم، ما آرزوى شما را برآورده خواهیم کرد.» (روحانى شهید محمد مهدى مازنى از: نوکنده)
«وجود امام خمینى و برکات آن را تنها کسانى مىتوانند حقیقتا درک کنند که درجست و جوى تاریخ تحول باطنى انسانهاى کره زمین که خاستگاه تحولات ظاهرى،اجتماعى و اقتصادى و سیاسى حیات او نیز هست، به تاریخ انبیاء رجوع مىکنند،هم آنانند که در وصف امام خمینى مىگویند: (او بتشکنى دیگر از تبار ابراهیمبود). (شهید سید مرتضى آوینى از: تهران)
«اى امام تو بودى که به اسلام جان دیگردادى، به نماز و روزهها و تمامعبادتها جان و روح دیگرى دادى و روح حقیقى و واقعى را آوردى و به حق که براىنماز قیام کردى و به حق از براى امر به معروف و نهى از منکر قیام کردى.» (شهید مرتضى چگینى از: تهران)
«حافظ ولایت فقیه باشید و امام و رهبرمان را هم چون نگین انگشترى در میانخود نگهدارى کنید و در پشتسر امام حرکت کرده و او را تنها نگذارید کهپیروزى شما به امید خدا نزدیک است.» (دانشجوى شهید لطف الله فلاح اسلامى از: بهبهان)
قسمت اول
مرگ برای انسانهای مؤمن ،راهی است بسوی یک حیات و زندگی برتر .از مجموع آیات و روایات بدست می آید که حیات پس از مرگ کامل تر و بالاتر است .در حدیث است که مردم خواب اند ،همین که می میرند بیدار می شوند ،
همان طور که آدمی در خواب از درک و احساس ضعیفی برخوردار است و حالتی نیمه زنده و نیمه مرده دارد ولی چون بیدار شد ،حیات کامل تری دارد ،حیات انسان در دنیا هم نسبت به حیات برزخی درجه ای ضعیف تر است و حیات آخرت از هر دو مرحله قبلی ،قوی تر و کامل تر است .این برای همه افراد است لکن برای مؤمنان حیات پس از مرگ همراه با تنعم و رحمت است و برای کفار حیاتی توأم با عذاب و درد خواهد بود.
حیات طبیعی که افلاطون نیز آن را توصیه می کند همان حیات ابدی و جاودانه است و آنچه که ما را به خود مشغول و سر گرم نموده جز یک زندگی تصنعی و به تعبیر قرآن کریم متاعی فریبنده و بازیچه ای سرگرم کننده بیش نیست و زندگی طبیعی و جاودانه و متکامل همان زندگی ابدی است که در چارچوب زمان ،مکان ،حرکت ،سکون ،شیرینی ،تلخی ،مصیبت ،مسرّت ،زشتی و زیبایی محصور گردیده است .زندگی طبیعی رستن (فلاح) و رها شدن از این قید و بند ها و آزاد گردیدن از این قفس تنگ خاکی و بال و پرگشودن به سوی اوج قله کمال انسانی و مقام قرب ربوبی است.
مردی با سیمای نورانی :
احتمالاً زمستان سال 68 بود که در تالار اندیشه فیلمی را نمایش دادند که اجازه اکران از وزارت ارشاد نگرفته بود. سالن پر بود از هنرمندان، فیلمسازان، نویسندگان و ... در جایی از فیلم آگاهانه یا ناآگاهانه، داشت به حضرت زهرا سلام الله علیها بی ادبی می‌شد.
من این را فهمیدم. لابد دیگران هم همین طور، ولی همه لال شدیم و دم بر نیاوردیم. با جهان بینی روشنفکری خودمان قضیه را حل کردیم. طرف هنرمند بزرگی است و حتما منظوری دارد و انتقادی است بر فرهنگ مردم اما یک نفر نتوانست ساکت بنشیند و داد زد: خدا لعنتت کند! چرا داری توهین می‌کنی؟!
همه سرها به سویش برگشت در ردیف‌های وسط آقایی بود چهل و چند ساله با سیمایی بسیار جذاب و نورانی. کلاهی مشکی بر سرش بود و اورکتی سبز بر تنش. از بغل دستی‌ام (سعید رنجبر) پرسیدم: «آقا را می‌شناسی؟»
گفت: «سید مرتضی آوینی است.»
توى خاک عراق، درست پشت پاسگاه عراقى ها بودیم. از خستگى و تشنگى دیگر نا نداشتیم که چشممان خورد به پیکر یک شهید. داشتم پیکر را روى چفیه مى گذاشتم که فریاد سعید کریمى مرا به خود آورد: «پاشو. پاشو فرار کن! عراقى ها دارند پشتمان را مى بندند.»
خواستم شهید را بگذارم و سبکبال فرار کنم، اما دلم نیامد. پیکر را بغل کردم و به سرعت دویدم. شهید در آغوشم ترس را از دلم خارج کرده بود. دیوانه وار زدم میان میدان مین تا راه چهار ساعته را زودتر برسم. سیم هاى تله والمرى بود که به پایم گیر مى کرد و کلاهک والمرى به سمت دیگرى پرتاب مى شد، اما هیچ کدام عمل نمى کرد! به خودم که آمدم. دیدم سمت دیگر جاده، عراقى ها درازکش منتظر بودند که مین ها زیر پاى من منفجر شوند و از ترس، از تعقیب من صرف نظر کرده بودند. خطر از بیخ گوشم گذشته بود. شهید را روى زمین گذاشتم و منتظر بقیه بچه ها شدم. سعید، مجید و ... همه رسیدند. یک ذکر مصیبت و اشک بود که آراممان کرد. تازه راه رفتن با شهید در میدان مین، برایم بسیار آسان شده است. هیچ انفجارى رخ نخواهد داد مگر این که ...
"در روز تولد امام حسین (ع) به دنیا آمده بود اما خیلی ضعیف بود و امید زنده ماندنش کم. من هم دست به دامن امام حسین شدم تا خداوند به عظمت اسم حسین این فرزند را نگه دارد از این رو بود که نامش را "غلامحسین" گذاشتم غلامحسین افشردی."
"کبری افشردی بهروز" مادر سردار شهید غلامحسین افشردی ( حسن باقری) نمی دانست که این فرزند نحیف و لاغر که امیدی به زنده ماندنش نداشت روزی یکی از جوانترین فرماندهان جنگ می شود و لقب "سقای بسیجیان" را می گیرد. آن روزها مادر فکر نمی کرد که این نوجوانی که شور علم و تحقیق وجودش را فرا گرفته روزی الگوی مدیریتی اش زبان زد عام و خاص می شود.
داستان زندگی شهید حسن باقری و روایت سالهای قبل از جنگش را زیاد شنیده ایم داستان تحصیلش در ارومیه و اخراج شدنش بخاطر فعالیت های سیاسی، داستان سربازی رفتن و بعد از آن لبیک گفتن به ندای رهبر فرزانه اش و فرار از سربازی، سفر به لبنان و اردن و تهیه گزارش و انجام کار مطبوعاتی. مادرش هم اینها را با حلاوت و شیرینی خاصی برایمان تعریف می کند و اینکه در نهایت بعد از قبولی مجدد در رشته حقوق قضایی و یک ترم درس خواندن در دانشگاه تهران با شروع جنگ راهی جبهه می شود.
شاید سخن گفتن از بسیج به اندازه هیچ موضوعی، برای من که سال ها با بچه های بسیج هم نفس بوده ام، مشکل نیست. با آنها هم نفس باشی، کنار سنگرهایشان تا صبح پاسبانی کنی، میان خنده هایشان، یک دم گریه کنی و بال در بال رفتنشان میان آسمان ها را با دیدگان کم فروغت ناظر باشی، مجالی به تو نمی دهد تا بتوانی از آنها سخن هم بگویی.
در گفتمان بسیج، سخن گفتن اصلاً جایی نداشت، تنها سکوت معنی داشت و سخن گفتن نشان از خود دیدن بود پس کسی سخن نمی گفت: تا دیده شود. برای من در مورد سخن نگفتن بسیجی سخن گفتن بسیار سخت است و شاید محال. اینجا هم نمی خواهم چیزی از خود بگویم و تنها آنچه بود را باید روایت کنم. چندی پیش در گوشه ای بیانی دیدم از همسر معظم شهید باکری که: حمید دنیا را از چشم من انداخت.
احساس کردم که گویی سال ها اگر می خواستم حرف بزنم، بیشتر از این چیزی نداشتم که بسیجی یعنی، حمید باکری که دنیا را از چشم همه ما انداخت. و این بود که امام (ره) عزیزمان گفت: تنها افتخار من در این دنیا این است که بسیجی ام؛ زیرا امام (ره) در دنیا تنها "بی ارزش بودن دنیا»"برایش ارزش بود، انگار که در این دنیا تنها "حمید" برایش می ارزید. کیلومترها مرز ایران و عراق، سجاده ابراهیم همت، مهدی زین الدین، مهدی باکری، حسین خرازی و هزاران بسیجی گمنامی که همه افتخارشان به همین گمنامی است.
نمی دانم چرا فراموش کرده ایم که بسیجی، اگر اهل جنگ بود، اگر اهل سلاح و تیر و خمپاره بود، اگر روی مین می رفت، اگر محکم ایستاده بود، از خشونتش نبود، از عبادتش بود .
نمی دانم چرا فراموش کرده ایم که بسیجی، اگر اهل جنگ بود، اگر اهل سلاح و تیر و خمپاره بود، اگر روی مین می رفت، اگر محکم ایستاده بود، از خشونتش نبود، از عبادتش بود، عابد بود، مثل مولایمان علی (ع) دنیا را به آب بینی بزی می فروخت، مجاهد بود، مثل سید و سالارمان حسین (ع)، دنیا را داده بود تا یک صبح تا ظهر عاشورا را بخرد. گاهی کنار اروند فکر می کردم، آیا زاهدتر از این بچه هایی که حاشیه این رود گل آلود، غواصی می کنند، روی این کره خاکی هست؟ پشت کانال ماهی، به خود می گفتم: پاک تر از خون هایی که روی این کلوخ های سرد ریخته، توی این دنیای بی ارزش هست؟
فراموش کرده ایم که بسیجی خاکی نبود که برای خودش "خاک" بخرد و دنیا طلب کند، یادمان رفته که "بسیجی" چفیه نمی انداخت که معامله کند و فخر بفروشد، بی توجه شدیم که "بسیجی" جنگ نمی کرد که "خودی" نشان دهد. بسیجی، چفیه انداخت که دنیا را از چشم همه بیندازد و خوب با این "چفیه"، بی ارزش کرد مناسبات دنیایی را. اهل دنیا خفیف شدند، روباه ها به لانه هایشان خزیدند، از رو رفتند آنها که اهل جان دادن نبودند.
"نظرنژاد" را یادمان رفته.... این آخری ها آن قدر شاکی بود که خدا چرا در جنگ نبرده اش؟ شجاعت "بابانظر" از تهورش نبود از این بود که جانش و همه آنچه داشت برایش به اندازه یک لبخند امام (ره) ارزش نداشت.
جنگ که تمام شد.... گویی بابانظر و مهدی باکری هم تمام شدند و چفیه شان ماند.... چفیه ارزش اش به آن زاهدی بود که آن را به گردن انداخته بود، جلوی صدها تانک، تنومند می ایستاد و یک تنه شلیک می کرد. ارزش اش به آن "بی دنیایی" بود، نه به رنگ و قیافه و ظاهر خاکی اش. بعد جنگ عده ای فکر کردند، با چفیه بسیجی می شوند، نفهمیدند چفیه انداختن یعنی "سرنترس نظرنژاد"، "دل خاشع حاج ابراهیم همت"، "دنیای بی ارزش حمید باکری"، "قلب بی شیله و پیله برونسی"، "نور صورت شهید کاوه" و عرفان بی غل و غش هزاران بسیجی گمنام که لابه لای صحیفه روز محشر باقی است.
هنوز هم هر که سر نترس و دل خاشع و نور صورت و عرفان بی غل و غش دارد، اجازه چفیه انداختن اش هست، این تکه پارچه برای ما مقدس است. من یکی، هر وقت خدا توفیق می دهد، "احرام چفیه" می بندم، دلم می لرزد که "شهید مهاجر" نکند راضی نباشد، گنه کاری سجاده اش را رنگین کند. دلم می لرزد که اهل دنیا، نکند فکر کنند، چفیه انداختن بی اجازه می شود، بی حساب و کتاب است! شهید مهاجرها و فاضل الحسینی ها و همه بسیجی های آسمانی لشکر 5 نصر را شاهد می گیرم، که خدا نیاورد روزی، بخواهم این پارچه بهشتی که بوی قبر حسین (ع) می دهد را به این بازی های دنیایی بفروشم. خدایا! آن روز را برایم میاور.
دکتر محمد باقر قالیباف
شهید مجید بقایی در بهمن ماه سال 1337 هجری شمسی درخانواده‌ای معتقد و مذهبی در شهر بهبهان چشم به جهان گشود. هیچکس نمی‌توانست عظمت روحی نوزاد ناتوان آن روز را در 22 سال بعد شاهد باشد، گرچه از همان ابتدا با رفتار متینش در خانواده و علاقه‌اش به مسائل مذهبی و رعایت آنها در سنین 10-12 سالگی رشد فکری و فرهنگی او مشخص و نمایان گردید.
از تکبیر گفتن در مسجد محل آغاز کرد و تا آخر عمر از مسیر اسلام و پیروی از روحانیت متعهد خارج نشد. هوش سرشار و استعداد بالای وی باعث شد تا تحصیلات کلاس پنجم و ششم (نظام قدیم) را در عرض یک سال در یکی از مدارس بهبهان بگذارند و سپس رشته ریاضی را برای ادامه تحصیل در دبیرستان انتخاب کند.
پس از سپری کردن تحصیلات دبیرستان و گذراندن کنکور، در رشته مهندسی شیمی دانشگاه اهواز پذیرفته شد، اما این رشته نظرش را تامین نکرد و گفت: من باید کاری را به عهده بگیرم که واقعاً بتوانم خدمت به این مردم مستضعف بکنم. به همین دلیل سال آخر دبیرستان را مجدد طی کرد و دیپلم رشته طبیعی را اخذ نمود و این بار پس از شرکت درکنکور، در رشته فیزیوتراپی دانشگاه اهواز قبول شد. علاوه بر درس، مجید را می‌توان یکی از فعالترین دانش‌آموزان دبیرستان در زمینه‌های مختلف ورزشی، سیاسی، دینی و اجتماعی دانست.
وی برای مبارزه با رژیم شاه نقش تعیین کننده‌ای را در رهبری مبارزات دانشجویی دانشگاه اهواز و غیر دانشگاهیان به عهده گرفت
سعادت را آنها تحصیل کردند که شتافتند
با اختیار خودشان و با جهاد خودشان و با رزمندگی خودشان در مقابل کفر ایستادند و جان خود را تسلیم خدا کردند و برگشتند به خدای تبارک و تعالی با سعادت و آبرو
ما همه خواهیم مرد لکن آنها سعادت را برای خودشان و شرافت را برای وطنشان تحصیل کردند که در مقابل لشکرهای کفر برای دفاع از اسلام و برای دفاع از کشور اسلامی ایستادند و فداکاری کردند و به سوی خدا شتافتند
انسان که باید این راه را برود و مردنی است...
چه بهتر که آن سعادت را تحصیل کند و امانت را به صاحب امانت بسپارد.
موت اختیاری(شهادت رسیدن به خدا در لباس شهید و با ایده شهدا در بستر مردن است)چیزی نیست
لکن در راه خدا رفتن شهادت است و سرافرازی و تحصیل شرافت برای انسا و برای انسانها
آنچه از دنیا است، فانی است و آنچه برای خدا تقدیم می شود باقی و ابدی است
و این شهدا زنده هستند و در پیش خدا تبارک و تعالی عند ربهم یرزقون
آنها الان در درگاه خدای تبارک و تعالی روزیهای معنوی و روزیهای همیشگی را به آن نائل شدند و آنچه که از خدا بود تقدیم کردند و آنچه داشتند و آن جان خودشان بود را تسلیم کردند و خدای تبارک و تعالی آنها را پذیرفته است و می پذیرد.
ماها عقب ماندیم ،ما باید تاسف بخوریم که نتوانسته ایم این راه را برویم.
آنها پیشقدم بودند و رفتند و به سعادت خود رسیدند.
بارالها، اعتراف می کنم از اینکه قرآن را نشناختم و به قرآن عمل نکردم. حداقل روزی ده آیه قرآن را باید بخوانم.اگر روزی کوتاهی کردم و به هر دلیلی نتوانستم این ده آیه را بخوانم روز بعد باید حتماً یک جزء کامل بخوانم.
تاریخ اجراء 4/5/69
عامل قتل عام کردها و مسئول استفاده از بمب های مهلک شیمیایی علیه ملت عراق و ایران سرانجام به چوبه دار سپرده شد. هرچند که بسیاری این مجازات را برای او بسیار کم می دانند.
علی حسن المجید مسئول استفاده از بمب های شیمیایی علیه کردهای عراق و رزمندگان ایرانی در دهه هشتاد میلادی بود که به همین دلیل به لقب علی شیمیایی معروف شد.
خبر اعدام پسر عمه صدام حسین که عامل قتل‌عام 5 هزار کرد در سال 1988 بود، درست مانند خبر اعدام آقای دیکتاتور پس از اجرای حکم اعلام شد.
دادگاه عالی جنایی عراق، 27 دی ماه، علی حسن المجید از سرکردگان رژیم بعثی سابق و وزیر دفاع این رژیم را به جرم صدور دستور بمباران شیمیایی حلبچه و کشتار هزاران کُرد در سال 1988
به اعدام محکوم کرده بود.
در جنایاتی که به دستور حسن المجید در زمان رژیم بعثی سابق عراق رخ داد، بین 50 تال 100 هزار شهروند عراقی قتل عام شدند.
علی شیمیایی که بود ؟
علی حسن المجید در سال 1941 در تکریت زاده شده، اما خود او میگوید که متولد سال 1944 است.او پسر عموی صدام دیکتاتور معدوم بود، پله‌های ترقی نظامی را به سرعت طی کرد و در دوران رژیم بعثی به یکی از مهره‌های اصلی رژیم سرکوبگر صدام تبدیل شد.
وی در سال 1987 از سوی صدام دیکتاتور معدوم سابق به عنوان مسئول حزب بعث در منطقه کردستان عراق تعیین شد که دستور حمله نظامی به کُردها در فوریه تا آگوست 1988 را صادر کرده بود.
"علی شیمیایی" را بسیاری "سنگدل ترین همراه صدام" می‌نامند که حاضر بود برای بقای رژیم دست به هر جنایتی بزند. بر اساس گزارش که نشریه آلمانی اشپیگل در 26 ژوئن 2007 منتشر کرده بود، در یک نوار صوتی که از "شیمیایی" به دست آمده، این جنایتکار درباره کُردها گفته است : من همه آنها را با سلاح شیمیایی نابود خواهم کرد.
سرکوب خونین قیام شیعیان عراق در پی حمله ارتش بعثی به کویت در سال 1991 و شرکت در کشتار و آواره کردن شیعیان در سال 1999، دست داشتن وی در قتل آیت الله محمد صادق الصدر و دو پسرش توسط سازمان امنیت عراق در فوریه1999 و کشتار صدها نفر از شیعیان معترض به این جنایت و جنایت وحشیانه کشتار هزاران کرد در حلبچه، شیمیایی را به سنگدل ترین و جنایتکارترین همدست صدام معدوم تبدیل کرده بود.
او نخستین بار در ژوئن 2007 به عنوان مسئول حمله شیمیایی به روستای کردنشین حلبچه که که به کشته شدن پنج هزار نفر انجامید، به اعدام محکوم شد. سپس دو بار دیگر به اتهام سرکوب قیام شیعیان پس از حملهٔ عراق به کویت در سال 1991، و نیز به اتهام شرکت در کشتار و آواره کردن شیعیان در سال 1999، به اعدام محکوم شد. و نهایتا در پنجم بهمن ماه 1388(25 ژانویه 2010) اعدام شد.
و این هم گوشه ای از جنایات علی شیمیایی که ما به دلیل عمق فاجعه و رعایت حال عموم ، گوشه ای از آن ها را بیان می کنیم .
و جنگ بود .....
تقصیر خودش بود. شهید شده که شهید شده. وقتی قراره با ریختن اولین‌قطره خونش، همه گناهانش پاک شود، خیلی بخیل و از خود راضی است اگرآن کتک هایی را که من بهش زدم حلال نکند. تازه، کتکی هم نبود. دو سه تا پس‌گردنی، چهار پنج تا لنگه پوتین، هفت هشت ده تا لگد هم توی جشن پتو.
خیلی فیلم بود. دست‌ِ به غیبت کردنش عالی بود. اوائل که همه‌اش‌می‌گفت: «الغیبت‌ُ عجب کِیفی داره» جدی نمی‌گرفتم. بعداً فهمیدم حضرت‌آقا اهل همه جور غیبتی هست. اهل که هیچ، استاده. جیم شدن از صبحگاه،رد شدن از لای سیم خاردار پادگان و رفتن به شهر... از همه بدتر غیبت درجمع بود، پشت سر این و آن حرف زدن.
جالب تر از همه این بود که خودش قانون گذاشت. آن هم مشروط. شرط کرد که اگر غیبت از نوع اول (فرار از صبحگاه...) را منظور نکنیم، از آن ساعت‌به بعد هر کس غیبت دیگران را کرد و پشت سرشان حرف زد، هر چند نفر که‌در اتاق حضور داشتند، به او پس گردنی بزنند. خودش با همة چهار پنج‌نفرمان دست داد و قول داد. هنوز دستش توی دستمان بود که گفت:
ـ رضا تنبلی رو به اوج خودش رسونده و یک ساعته رفته چایی بیاره...
خب خودش گفته بود بزنیم و زدیم. البته خدایی اش را بخواهی، من‌بدجور زدم. خیلی دردش آمد، همان شد که وقتی توی جاده‌ام القصر ـ فاو درعملیات والفجر هشت دیدمش، باهاش روبوسی کردم و بابت کتکهایی که‌زده بودم حلالیت طلبیدم. خندید و گفت:
ـ دمتون گرم... همون کتکهای شما باعث شد که حالا دیگه تنهایی ازخودم هم می‌ترسم پشت سرکسی حرف بزنم. می‌ترسم ناخواسته دستم‌بخوره توی سرم.
وقتی فهمیدم «حسن اردستانی» در عملیات کربلای پنج مفقودالاثر شده‌و ده سال بعد استخوانهایش بازگشت، هم خندیدم هم گریستم. کاشکی‌امروز او بود تا بزند توی سرم که این قدر پشت سر این و آن غیبت نکنم.
خیلی شوخ‌طبع بود تا جایی که من دیگه نمی‌تونستم فرق شوخی و جدیش را تشخیص بدم. در حین جدیت هم قیافش شوخ‌طبعی را نشون می‌داد.
یادمه روز آخری که با هم بودیم، از بیرون که اومدم خونه، گفتم: بابا جون این بار که بری کی برمی‌گردی زود یا دیر خندید و گفت: خیلی دیر نیست . گفتم: چقدر طول می‌کشه.
گفت: زیاد نیست. یه نگاهی به دور و برش کرد و دخترعموی دو ساله اش را که اون شب مهمونمون بود نشون داد و گفت: عروسی زهرا خانم برمی‌گردم این حرف را که زد دلم ریخت اما بازم گذاشتم سر شوخی‌هاش.
آقای منتظری! چه خدمت ارزنده‌ای به استکبار کرده‌اید
باسلام
«حسینعلی منتظری» در سال 1364 با تصمیم مجلس خبرگان رهبری به قائم مقامی امام خمینی برگزیده شد.در آن زمام شخصی به نام «سید هادی هاشمی» علاوه بر این که داماد آقای منتظری بود، ریاست دفتر و بیت او را نیز بر عهده داشت.برادر این شخص «سید مهدی هاشمی» که صاحب نفوذی قابل توجه در برخی نهاد های انقلابی از جمله سپاه بود با همراهی و تاییدات سید هادی فعالیت های خرابکارانه و اختلاف برانگیزی را در کشور سازماندهی کردند.طی سه سال بعد آقای منتظری با پشتیبانی کورکورانه از سید هادی و سید مهدی هاشمی مسیری را در پیش گرفت که وی و بیتش را در رویارویی کامل با امام خمینی و انقلاب اسلامی قرار داد. دستگیری سید مهدی هاشمی و طرفدارانش و افشا شدن مفاسد اخلاقی و چندین فقره قتل عمد توسط آنان ، سید مهدی را به پای چوبه دار برد و تقابل و رویارویی آیت الله منتظری با امام را به اوج خود رساند که نشانه های آن را می توان در متن بسیار دردناک نامه امام خمینی به آقای منتظری در تاریخ ششم فروردین 1367 به خوبی مشاهده کرد.
امام خمینی که پس از ارسال این نامه به آقای منتظری ، قصد داشت با انتشار عمومی آن در اخبار ساعت 14ششم فروردین سال 1367 مهر پایانی بر اختلاف افکنی های بیت آقای منتظری بزند، با اصرار برخی رجال کشوری از این تصمیم منصرف شد و تنها 9 سال بعد بود که به دنبال سخنرانی تفرقه افکنانه آقای منتظری ، متن کامل این نامه منتشر شد که به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای منتظری
با دلی پر خون و قلبی شکسته چند کلمه‌ای برایتان می‌نویسم تا مردم روزی در جریان امر قرار گیرند. شما در نامه اخیرتان نوشته‌اید که نظر تو را شرعاً بر نظر خود مقدم می‌دانم؛ خدا را در نظر می‌گیرم و مسائلی را گوشزد می‌کنم. از آنجا که روشن شده است که شما این کشور و انقلاب اسلامی عزیز مردم مسلمان ایران را پس از من به دست لیبرال‌ها و از کانال آنها به منافقین می‌سپارید، صلاحیت و مشروعیت رهبری آینده نظام را از دست داده‌اید.
........
سلام برادر شهیدم! نامت چه بود؟ یادم رفته است.
سلام مرا هم به حضرت روح‌الله برسان!
برادر شهید من، خدا هنوز زنده است؟
نکند تو دیگر برادر من نباشی؟
برادر! امروز دیگر بر سر خواهرم چادری نیست تا که از خون سرخ تو سیاه تر باشد!
برادر راستی، کربلا که اسطوره نبود، بود؟
سیدالشهدا را می‌شناسی؟ من مایکل جکسون را می‌شناسم، و هاکلبری فین را! تو چطور؟ بیل گیتس را می‌شناسی؟
در این دوره زمانه، حرف از بازنگری در دین خدا زده میشود، برای خدا هم نسخه می‌پیچند!
برادر! خدا آیا حواسش نبود چه میگوید؟
اینجا گرگ و میش است! البته نه به خاطر اینکه خورشید هنوز سایهی گرمش را بر سرمان نگسترانیده است، بل به خاطر شبیه بودن ذاتی گرگ ها و میش ها! هم گرگ ها لباس میش پوشیده‌اند و هم میش ها تابلوی من گرگ هستم بر گردنشان آویخته!
برادر شهید من، فانوس داری؟ برای خودت نگه دار. من این وضع را دوست دارم.
تو را هم دوست دارم.
نکند از قاب عکس بیرون بیایی!
برادر شهیدم! بسیار دوستت میدارم اما از من مخواه. مخواه که مانند تو بیاندیشم و در اندیشه شهادت باشم. برادر اینجا آزادی اندیشه است!
راستی در ملک خدا هم آزادی هست؟ نیست؟
خب پس نمیفهمی چه میگویم، این آزادی که میگویم خیلی چیز خفنی ست! گرگ و میش میکند همه جا را، حتی بهشت را! برادر شهیدم! راستی نامت چه بود؟ یادم رفته است .........
سال 62 به دلیل حضور گروهک‌های ضدانقلاب در کردستان مدتی را در منطقه بوکان مستقر بودیم. محرم آن سال 12 نفر در پایگاه بودیم که علی‌رغم فشار زیاد کاری و تأمین جاده هنگام شب، در اتاقی که نمازخانه و استراحتگاه بود، برای اباعبدالله (ع) عزاداری می‌کردیم.
در میان ما کسی که به مداحی آشنا باشد، نبود و بچه‌ها با هر صدایی که داشتند، نوحه‌سرایی می‌کردند و در طول دهه اول محرم همان نوحه‌های تکراری را می‌خواندند، اما عشق به امام حسین (ع) و عزاداری برای ایشان به قدری زیاد بود که افراد توجهی به تکراری بودن اشعار نداشتند و فقط برای امام حسین (ع) سینه‌زنی می‌کردند.
