رهنمود های امیر بابصیرت

سلاح نبرد نرم چیست؟

بیانات حضرت امام خامنه ای (روحی فداه)، در دیدار جمعی از بسیجیان کشور 4/9/1388

مظلومیت به معنای ضعف نیست

 وقتی انسان حقیقت بسیج را می داند، آن وقت می فهمد سرّ مخالفت ها و دشمنی ها و عنادهایی که هدایت می شود از طرف دشمنان انقلاب و دشمنان کشور و دشمنان نظام به سوی بسیج؛ علت این دشمنی ها را انسان می فهمد قله های بلند بیشتر آماج قرار می گیرند. نشان های برجسته، زودتر مورد توجه واقع می شوند و آماج دشمنی قرار می گیرند.

دشمنان می دانند که حضور بسیجی، واقعیت بسیج در کشور و در میان ملت ایران چقدر اهمیت دارد؛ لذا همت می گمارند بر اینکه این حقیقت موثر و کارآمد و نافذ را مورد تهاجم قرار بدهند. البته این مظلومیت است. مظلومیت، مطلقاً به معنای ضعف نیست. قوی ترین انسان های دنیا هم مظلوم واقع شدند. امیرالمومنین (علیه السلام) نیرومندترین انسان دوران های گوناگون است و مظلوم ترین انسان ها هم هست. انقلاب ما و نظام جمهوری اسلامی جزو مقتدرترین و نافذترین پدیده های دوران معاصر است، اما مظلوم هم هست.

مظلوم است، ولی مقتدر است، نافذ است، اثرگذار است؛ این اثرگذاری باقی خواهد ماند.

- نبرد امروز نبرد نرم است

جنگ نرم؛ یعنی جنگ به وسیله ابزارهای فرهنگی، به وسیله نفوذ، به وسیله دروغ، به وسیله شایعه پراکنی؛ با ابزارهای پیشرفته ای که امروز وجود دارد، ابزارهای ارتباطی ای که ده سال قبل و پانزده سال قبل و سی سال قبل نبود، امروز گسترش پیدا کرده. جنگ نرم یعنی ایجاد تردید در دل ها و ذهن های مردم.

- بصیرت فراموش نشود

بصیرت ،بنده بارها بر روی بصیرت تکیه می کنم، به خاطر همین. مردم بدانند چه اتفاقی دارد می افتد؛ ببینند آن دستی را که دارد صحنه گردانی می کند، صحنه را شلوغ می کند تا در خلال شلوغی های مردم، یک عنصر خائنی، یک عنصر دست نشانده و دست آموزی بیاید کاری را که آن ها می خواهند، انجام بدهد و نشود او را توی مردم پیدا کرد. این کاری است که دشمن می خواهد انجام بدهد هر اقدامی که به بصیرت منتهی بشود، بتواند عنصر خائن را، عنصر بدخواه را از آحاد مردم و توده مردم جدا کند، او را مشخص کند، این خوب است.

،بنده بارها بر روی بصیرت تکیه می کنم، به خاطر اینکه  مردم بدانند چه اتفاقی دارد می افتد؛ ببینند آن دستی را که دارد صحنه گردانی می کند، صحنه را شلوغ می کند تا در خلال شلوغی های مردم، یک عنصر دست نشانده و دست آموزی بیاید کاری را که آن ها می خواهند، انجام بدهد و نشود او را توی مردم پیدا کرد

 هر اقدامی که فضا را مغشوش کند، مشوش کند، انسان ها را نسبت به یکدیگر مردد کند، فضای تهمت آلود باشد، مجرم و غیر مجرم در آن مخلوط بشوند، این فضا مضر است، مخالف است.

- تردید ممنوع!

من می بینم در بعضی از اظهارات، در بعضی از حرف ها، فضا آن چنان مغشوش می شود که افراد سردرگم می شوند؛ مردم نسبت به همدیگر، نسبت به نخبگانشان، نسبت به مسئولان شان بدبین می شوند؛ این درست نیست.

حالا بعضی ها- چه مطبوعات، چه بعضی از عناصر گوناگون- توصیه پذیر نیستند؛ آن ها از ما توصیه نمی خواهند؛ معلوم نیست سیاست های بعضی از این دستگاه ها و مطبوعات و رسانه ها را کی معین می کند و کجا معین می شود- نانشان در ایجاد اختلاف است- اما آن کسانی که مصالح کشور را می خواهند، مایلند حقایق راغالب کننده من توصیه ام به آن ها این است که از این اختلافات جزئی و غیر اصولی صرف نظر کنند.

 

خاطرات شهید برونسی5(خاکهای نرم کوشک)

بنای با بصیرت

قسمت 5 :

معصومه سبک خیز :

...آخرین نفری که آمد پیش عبدالحسین ، صاحب زمین بود ؛ همان زمینی که می خواستند بدهند به ما. گفت : عبدالحسین برو زمین رو بگیر، حالا که از ما به زور گرفتن ، من راضی ام که مال شما باشه ، از شیر مادر برات حلال تر .

تو جوابش گفت : شما خودت خبر داری که چقدر از اون آب و ملک ها مال چند تا بچه یتیم بی سرپرست بوده ، اینا همه رو با همه قاطی کردن ، اگه شما هم راضی باشی ، حق یتیم رو نمی شه کاری کرد.

کم کم می فهمیدم چرا زمین را قبول نکرد . بالاخره هم یک روز آب پاکی ریخت به دست همه و گفت : چیزی رو که طاغوت بده، نجس در نجسه ، من هم همچنین چیزی نمی خوام ، اونا یک سر سوزن هم توی فکر خیر و صلاح ما نیستن .

وقتی تنها می شدیم ، با غیظ می گفت: خدا لعنتش کنه با این کارهاش چه بلایی سر مردم در می آره!

آب ها که از آسیاب افتاد، خیلی ها به قول خودشان زمین دار شده بودند . عبدالحسین باز آستین ها را زد بالا و رفت کشاورزی برای این و آن . حسن، فرزند اولم ، هفت ماهش بود. اولین محصول گندم را که اهالی برداشت کردند ، آمد گفت: از امروز باید خیلی مواظب باشی .

سردار سرلشگر علی هاشمی

اوج گمنامی و غربت در دل هور

آی علی هاشمی ، هم ‎قبیله نو رسیده. چقدر دنیا کوچک است، چقدر زمانه زود سپری می‌شود و چقدر به قول قیصر، زود دیر می‎شود.

انگار همین دیروز بود که در قرارگاه کربلا همه حرف تو را می‎زدند. علی هاشمی در قرارگاه جزیره مانده و عقب نمی‎آید. بی‎ تابی ‎‎های فرماندهی کل، دلشوره‎ ‎های علی شمخانی و بی‎حوصلگی احمد غلامپور که چرا علی عقب نمی‎آید.

عاقبت در یک روز گرم تابستانی بیسیم با کد، خبر سقوط قرارگاه را داد. من با شنیدن خبر، مثل آدم بهت ‎زده تنها قدم می‎زدم و باورم نمی‎ شد.

شب پس از نماز مغرب و عشاء، همه فرماندهان در قرارگاه جمع شدند. وضعیت جبهه‎‎های جنوب ناامید کننده بود. کسی اصلا متوجه عقب‎نشینی‎‎ها نبود، تنها و تنها می‎گفتند پس علی هاشمی چه شد؟

آقا محسن مثل کوه ایستاده بود و دم نمی‎ زد. من از شدت علاقه او به تو خوب خبر داشتم. چهره‎اش لبریز از غم و اندوه بود. به تمام فرماندهان دستورات لازم را داد. جلسه تمام شد و هر کس سراغ کارش رفت. من ماندم و از دور آقا محسن را رصد می‎کردم که امشب با نبودن تو فرمانده سپاه ششم امام جعفر صادق(ع) خوزستان چه می‎کند؟ چقدر قدم زد و چه حرف‎ هایی را که زیر لب می‎زد و من نمی‎فهمیدم.

دعوتنامه ای برای شهادت

حاج آقای بنابی، مدیر حوزه علمیه نباب تعریف می کرد:

طلبه ای بود. پانزده ساله. وقتی نماز می خواند، با تمام سلول های بدنش می گفت: «الله اکبر». تمام روح و جانش در تعقیب نماز صبحش می خواند: «حسبی حسبی ، حسبی، من هو حسبی». درس می خواند، جبهه هم می رفت. ایام عملیات کربلای پنج، سال 1365 بود. در جبهه نیرو نیاز بود.

آمد دفتر پیش من که دیگر نمی توانم جبهه بروم، پایم مجروح است و تازه عمل کرده ام. عصایی هم زده بود زیر بغلش. گفتم منظورت چیست؟ گفت: از درس هایم خیلی عقب مانده ام. می خواهم بمانم و عقب افتادگی ها را جبران کنم و اگر اجاره بدهید بروم تجدید دیداری با مادر کنم و برگردم حوزه و مشغول ادامه درس شوم. رفت.!!!!!!!!!!!!!!

خطی از نا گفته ها

چند خطی برای تو ...

می ترسم از اینکه راه را بدون تو گم کنم ....

این چند خط را فقط برای تو می نویسم. برای تو که این روزها بد جور سینه ات خس خس می کند. برای تو و به یاد سرفه های شبانه ات که بدجوری پَکرت کرده. نه اینکه از درد سرفه ها گله داشته باشی، که خودم شنیدم در سجده نمازت از خدا می خواستی به خاطر آزار ناخواسته همسایه ها از گناهت بگذرد.

دروغ چرا ، اینجا می نویسم چون رویم نمی شود به خودت بگویم. اینجا می نویسم چون خجالت می کشم رک و راست با خودت حرف بزنم. راستش بدجور می ترسم از اینکه نباشی. از اینکه سایه ات روی سرم نباشد. می دانم این حال و روزت تازگی ندارد و قبل تر هم یادگاری دوران عشق بازی ات با خدا به زحمتت انداخته بود، اما این بار نمی دانم چرا بیشتر از همیشه ترسیده ام. چند روز پیش وقتی دیدم دور از چشم همه داشتی دستمال خونی ات را می شستی، تمام بدنم لرزید. پاهایم سست شد. نشد که بایستم و تماشایت کنم. فرار کردم. رفتم تا نبینم. و شاید تا نبینی ام. نبینی که پسرت، پسر رشیدت چطور زمین گیر شده..

راستش از یک چیزی هم خیلی می ترسم. از خودم بعد از تو.! می ترسم از اینکه راه را بدون تو گم کنم. که نفهمم کجا باید بروم و چه باید بکنم. به خودت نگفته ام اما تمام این سال ها را، لحظه به لحظه اش را به تک جمله هایت که مثل چراغ راهم بود مدیونم. باور کن خجالت می کشم از گفتنش اما "و الله" که من بدون تو هیچم. هیچ ..

 

دمی با ولی

به حزب اللهی بودن افتخار کنید

سخنان رهبر انقلاب در جمع زائران راهیان نور (شلمچه - 78)

بسم‌ الله الرّحمن الرّحیم

اَلحَمدُللهِ رَبِّ العالَمینَ وَ الصَّلاة وَ السَّلامُ عَلی سَیّدِنا وَ نَبیّنا أبِی‌القاسِمِ المُصطَفی مُحَمّدٍ وَ عَلی آلِهِ الأطیَبِینَ الأطهَرِینَ المُنتَجَبینَ الهُداةِ المَهدِیّینَ.

امروز شرکت من در مجموعه‌ی زائران خاکِ خونینِ شلمچه، برای بزرگ داشتِ یاد و نام شهیدان عزیز و مردان بزرگی است که با خون خود، با جهاد و همّت خود، با عزم و اراده ‌ی خود، نام شلمچه و خرّم شهر و خوزستان و ایران را در تاریخ، بلند کردند.

ملّت ایران در دوره ی معاصر، هر چه عظمت و عزّت در دنیا دارد، به برکت خون رزمندگانی است که در این سرزمین ‌های خونین، حضور پیدا کردند و جان خود، سلامت و جوانی خود را برای اسلام، برای ملّت و میهن‌ شان در طبقِ اخلاص گذاشتند و تقدیم کردند. ایران، امروز هر چه دارد و در آینده هر چه به دست بیاورد، به برکت خون این شهیدان است. اگر این شهدایی که شلمچه، یادگار آن ها و این بیابان ‌های خونین، حاملِ نشانه‌ های آن هاست، نبودند، امروز در این کشور، از استقلالِ ملّی، از شرف ملّت، از اسلام و از هیچ چیزِ ایرانی، نشانِ برجسته‌ای نبود؛ این ها در مقابل دشمن مهاجمی که بدون کم ترین ملاحظه‌ای به مرزهای جغرافیایی و مرزهای ملّی و مرزهای اعتقادی حمله کرده بود، ایستادند.

جوانان عزیز! مردان و زنان! در هر کجا که هستید و این سخن را می ‌شنوید، یا بعداً خواهید شنید، بدانید یک کشور و یک ملّت، بالاترین سرمایه‌اش همّت و عزم و ایمانِ جوانان آن کشور است. ایمانِ همراه با اراده ‌ی قوی، ایمانِ همراه با تصمیم، ایمانِ همراه با روشن ‌بینی، همان چیزی است که این کشور را یک روز نجات داد؛ امروز هم مهم ترین چیزی که این کشور و این ملّت را حفظ کرده است، همین ایمان است.

روحیه ی سلحشوری، روحیه ی مقاومت و ایستادگی در مقابل دشمن، روحیه ی نفرت از دشمنی که نه فقط با جان و مال این ملّت، بلکه با فرهنگ، ایمان و اسلامِ این ملّت دشمن است، روحیه ی بی ‌اعتمادی به دشمن و آمادگی برای دفاع، این روحیات عالی است که یک کشور را عزیز و استقلال آن را حفظ می‌کند و استعدادهای یک کشور را به بروز و ظهور می‌رساند و به آقایی و عزّت، نایل می‌کند.

ای جوانان عزیز! این روحیات را در خودتان حفظ کنید. اسلامتان را قدر بدانید. یاد شهیدان را قدر بدانید. ایمانِ عمیق‌ تان به قرآن و اسلام و پیوند تان با روحانیت را قدر بدانید. مسؤولان را که از خود شما هستند؛ دولت، مجلس و قوّه ی قضائیه را قدر بدانید. روحیه ی پیوند میان آحاد ملّت را قدر بدانید؛ خصوصیات اسلامی و ایمانی را یعنی پای‌ بندی و تعبّد را که بحمدالله در ملّت ایران هست قدر بدانید؛ به حزب‌اللهی بودن، افتخار کنید.

آن ملّتی که در راه خدا قدم بردارد، سرافراز و پیروز است. همه ی دنیا هم اگر در مقابل آن ملّت قرار بگیرند، نمی‌توانند او را به زانو در بیاورند.

 این چیزها در ملّت ما هست، این ها را قدر بدانید. البته دشمنانِ فکری، سیاسی و ایمانی که همان سردمدارانِ استکبارِ جهانی هستند با این چیزها دشمن ‌اند. آن ها از روحیه ی ایمانِ این مردم و عزم و اراده ی این جوان ‌ها ضربه خوردند؛ باید هم دشمن باشند. اما شما ملّت بزرگ ایران، شما جوان‌های مؤمن، آن چه دارید، از این روحیات اسلامی دارید. در آینده هم آن‌ چیزی که این کشور را به اوج آبادی و توانایی و اقتدار می‌ رساند، همین خصوصیات اسلامی است؛ باید این ها را قدر بدانید و از همه بیش تر یاد شهیدانِ عزیزتان را زنده بدارید.

من این سرزمین را یک سرزمین مقدّس می‌دانم.

 این‌جا نقطه ‌ای است که ملائکه ی الهی که شاهدِ فداکاری مخلصانه ی این شهدای عزیز بودند، به این‌جا تبرّک می‌جویند.

 این‌ جا متعلّق به هر کسی است که دلش برای اسلام و برای قرآن می‌تپد. این‌جا متعلّق به همه ی ملّت ایران است. دل های همه ی ملّت ایران، متوجه این نقطه، این بیابان و همه ی این مناطقی است که شاهدِ فداکاری ‌های جوان ها بوده است. شما که این ‌جا را گرامی می ‌دارید، خوب می‌کنید؛ آمدن شما و احترام به این نقطه، بسیار به جا و بسیار کار صحیحی است. بنده هم خواستم به ارواح طیّبه ‌ی شهیدان و به نفس ‌های معطّر جوانان مؤمن، تبرّک بجویم و به این عزیزان احترام کنم؛ من‌ هم آمدم در جمع شما شرکت کردم.

امیدوارم همه بتوانیم از یاد این شهیدان، بهره ‌ی معنوی و فیض حقیقی ببریم و إن‌ شاءالله خانواده‌های مکرّم شهدا اجر خودشان را از خدای متعال در دنیا و آخرت بگیرند و چشم شان به علوّ درجاتِ شهیدان شان روشن بشود.

                                                                                               و‌َالسّلامُ‌عَلیکُم‌ و َ‌رَحمَت‌الله

خلبان شهید علی اکبرشیرودی

رکورد دار بیشترین  پرواز جنگی

به مناسبت سالروز شهادت علی اکبر شیرودی

نام و نام خانوادگی: علی اکبر قربان شیرودی

تاریخ تولد: 1334

نام پدر :محمد علی

تاریخ شهادت : 08/02/1360

محل تولد : مازندران/حومه تنکابن/بالاشیرود

محل شهادت : سیه قره بلاغ دشت ذهاب (اطراف تنگه حاجیان)

آشنایی با شهید شیرودی :

در دی ماه سال 1334 در قریه «بالا شیرود» واقع در حومه تنکابن نوزادی متولد شد که او را علی اکبر نامیدند. او کودکی را در زیر سایه پرمهر و زحمتکش پدر کشاورز خویش گذراند ، علوم و قرآن را از او آموخت. علی‌ اکبر تا سال سوم دبیرستان در مدرسه روستای مجاور تحصیل نمود و سپس عازم تهران شد. شیرودی با اتمام تحصیلات متوسطه در سال 1351 وارد ارتش شد و پس از طی دوره مقدماتی خلبانی و دوره خلبانی هلی‌کوپتر کبرا با درجه «ستوانیاری» فارغ‌التحصیل گشت. در رژیم منحوس پهلوی صبر و انتظار پیشه کرد. زمانیکه راهپیمایی مردم در خیابان ‌ها شروع شد وی از اولین ارتشیانی بود که به صفوف مردم پیوست و به فرمان امام پادگان را ترک کرد و اقدام به تشکیل گروه چریکی نمود. علی ‌اکبر در تشکیل کمیته استقبال از امام در کرمانشاه نقش مهمی را ایفا نمود و سرپرستی گروه گشت و حفاظت شهر کرمانشاه را بر عهده گرفت. شیرودی پس ازا نقلاب از بنیان ‌گذاران کمیته در کرمانشاه بود و همکاری بسیاری با سپاه پاسداران داشت و با شروع جنگ تحمیلی ساعتی از جبهه فاصله نگرفت . 40 بار سانحه دید و 300 بار هلی‌کوپترش مورد اصابت گلوله قرار گرفت او با دارا بودن بالاترین ساعت پرواز جنگی در جهان ارتفاعات غرب را جولانگاه خویش قرار داد و سرسختانه می‌جنگید.

خاطرات شهید برونسی4

معیار ازدواج شهید برونسی

قسمت 4 :

معصومه سبک خیز (همسر) :

سال هزار و سیصد و چهل و هفت بود . روز های اول ازدواج ، شیرینی خاص خودش را داشت. هر چه بیشتر از زندگی مشترکمان می گذشت ، با اخلاق و روحیه او بیشتر آشنا می شدم .

 کم کم می فهمیدم چرا با من ازدواج کرده ؛ پدرم روحانی بود و او هم دنبال یک خانواده مذهبی می گشته است.

آن وقت ها توی روستا کشاورزی می کرد. خودش زمین نداشت ، حتی یک متر. همه اش برای این و آن کار می کرد. به همان نانی که از زحمت کشی در می آورد قانع بود و خیلی هم راضی.

همان اول ازدواج رساله حضرت امام را داشت. رساله اش هم با رساله های دیگری که دیده بودم ، فرق می کرد؛ عکس خود امام روی جلد آن بود، اگر می گرفتند ، مجازات سنگینی داشت.

پدرم چند تایی از کتاب های امام را داشت. آنها را می داد به افراد مطمئن که بخوانند. کار های دیگری هم تو خط انقلاب می کرد. انگار این ها را خدا ساخته بود برای عبدالحسین . شب ها که می آمد خانه ، پدرم براش رساله می خواند و از کتاب های دیگر امام می گفت. یعنی حالت کلاس درس بود. همین ها گویی خستگی یک روز کار را از تن او بیرون می کرد. وقتی گوش می داد ، توی نگاهش ذوق و شوق موج می زد.

 

فاتح فتح الفتوح

محوریت معنوی امام خمینی (ره) در دفاع مقدس

« در حقیقت فاتح این فتح الفتوح خود او بود؛ او بود که این انسان ها را ساخت ؛ او بود که این فضا را مهیا کرد. او بود که این مسیر را به وجود آورد. او بود که ارزش های اسلامی را بعد از انزوا و خمول دوباره احیا کرد... »

این توصیفِ زیبای رهبر فرزانه ی انقلاب اسلامی درباره ی رهبری امامِ راحل در دورانِ جنگ تحمیلی ، که پس از فتح الفتوح نامیدن تحوّل عمیق ایمانی و معنوی رزمندگان اسلام توسط حضرت امام صورت پذیرفت ، ضرورت بررسیِ این مقوله را بیش از پیش آشکار می کند.

در این مقاله به محوریت معنوی امام خمینی در دفاع مقدس می پردازیم .

 محوریت معنوی(حضرت امام رحمت الله علیه ، الهام بخش عرفانِ حماسی)

جنگ همچو کوره هایی بود که نه هر کسی جرأت ورود بدان را داشت ، و نه پس از ورود ، توانایی استقامت در آن. اما بدون شک ورود به این میدان و استقامت در آن ، تأثیر عمیق معنوی بر رزمندگان داشت که به تعبیر حضرت امام ، توانستند ره صد ساله را یک شبه بپیمایند.

بدون شک ، محورِ انگیزه ای و الهام بخشِ مردم و رزمندگان برای حضورِ عاشقانه در میدانِ جهاد و شهادت طلبی و شجاعت عارفانه ، در نبرد با دشمنان کافر تا دندان مسلح ، کسی جز حضرت امام رحمت الله علیه نبود. نمونه های ذیل به اثبات این امر، کمک می کند:

وصیت نامه ها :

من با همه ی التهاب دورنی ام و برنامه های تنظیم شده ی زندگی ام ، با وابستگی به خانواده ام و سرگردانی همسر منتخب یک هفته ای ام که سراسر وجودم در اوست ، همه و همه در یک جمله ، و آن هم « اطاعت از امام » معاوضه می کنم . امروز پس از یک هفته از آغاز زندگی مشترک پوتین ها را می پوشم و لباس رزم بر تن می کنم و سلاح برمیدارم و به میدان نبرد می روم .

آقا و سید مرتضی

نگذارید کارهای ایشان زمین بماند...

سخنان رهبر معظم انقلاب در دیدار با خانواده ی شهید سید مرتضی آوینی در تاریخ 2/2/1372

بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند ان شاالله این شهید را با پیغمبر محشور کند. من حقیقتا نمی دانم چطور می شود انسان احساساتش را در یک چنین مواقعی بیان و تعبیر کند ؟ چون در دل انسان یک جور احساس نیست . در حادثه ی شهادتی مثل شهادت این شهید عزیز چندین احساس با هم هست. یکی احساس غم و تاسف است از نداشتن کسی مثل سید مرتضی آوینی . اما چندین احساس دیگر هم با این همراه است که تفکیک آن ها از همدیگر و باز شناسی هریک و بیان کردن آن ها کار بسیار مشکلی است .

به هر حال امیدواریم که خداوند متعال خودش به بازماندگانش به شما پدرشان ، مادرشان ، خانمشان ، فرزندانشان . همه ی کسانشان به شما که بیشترین غم . سنگین ترین غصه را دارید تسلی ببخشد . چون جز با تسلی الهی دلی که چنین گوهری را از خودش جدا می بیند واقعا آرامش پیدا نمی کند . فقط خدای متعال باید تسلی بدهد و می دهد .

من با خانواده های شهدا زیاد نشست و برخاست کرده ام و می کنم. و از شرایط روحی آنان آگاهم . گاهی فقدان یک عزیز مصیبتی است که اگر مرگ او شهادت نبود تا ابد قابل تسلی نبود. اما خدای متعال در شهادت سری قرار داده که هم زخم است و هم مرهم و یک حالت تسلی و روشنایی به بازماندگان می دهد.

شیر زنان جبهه

شیرزنی که تبر به دست

 با دشمن جنگید

18 سال بیش تر نداشت که دژخیمان کاشانه اش را گرفتند و با کودکی در آغوش ، همانند دیگر خویشان در میان دره ای پنهان شد اما فشار گرسنگی و رنج ناشی از غم از دست دادن عزیزان ، آرامش را از او گرفت و شاید به این دلیل بود که تبر بر دست به جنگ با دشمنان بعثی پرداخت .

به گزارش خبر نگار تبیان ، به نقل از نویدشاهد :

زنی آرام است و نگاهش آرام تر ؛ به ندرت لبخند می زند ، زنی جدی اما در پس این نگاه آرام ، شیرزنی مهربان و شجاع قرار دارد ؛ شیر زنی که وقتی لب به سخن می گشاید ، شکیبایی در دریای مواج نگاهش به تلاطم در می آید.

او زنی است که در سن 18 سالگی با شهامت تبر به دست گرفته و  یک عراقی را به هلاکت رساند و یکی دیگر را نیز اسیر کرد .

او از تبار گیلانغرب است ، تبار مردان و زنان دلاور . تبار مردان و زنان مقاوم . دلاورانی که با مقاومت بی نظیر در طول جنگ تحمیلی و اسکان در دره ها و کوه های اطراف شهر ، بارها حملات دشمن را خنثی و آن ها را با خفت و خواری به عقب راندند.

او زنی است که در سن 18 سالگی با شهامت تبر به دست گرفته و  یک عراقی را به هلاکت رساند و یکی دیگر را نیز اسیر کرد .

گیلانغرب در دروان 8 سال دفاع مقدس ، شاهد حماسه آفرینی مردان و زنان مقاوم این شهر بوده است به همین دلیل گیلانغرب را دومین شهر مقاوم کشور بعد از خرمشهر نامیدند؛ این شهر سرشار از دلاورمردان و شیرزنانی است که سرسختانه بدون هراس از دشمن ایستادگی کردند و نگذاشتند حتی ذره ای از خاک وطن به دست دشمنان رسد.

فرنگیس حیدر پور می گوید: سال 59 بود و من 18 سال داشتم که آن ها به روستای ما حمله کردند و ما خیلی شهید دادیم. مردم مبارزه کردند ، عده ای مجروح و عده ای شهید شدند ؛ آتش جنگ به قدری سنگین بود که مردم فرار کردند و در دره مخفی شدند.

حیدر پور در خصوص حادثه آن روز اظهار می دارد: همان روز که به دره رفتیم ، نزدیکی های غروب بود که تشنه و گرسنه شدیم ؛ من با پدر و برادرم به روستا آمدیم تا غذا بیاوریم. آخر چیزی پیدا نمی شد. نزدیک رودخانه دو سربازی آمدند که آب بر داردند؛ ما از دست آن ها خشمگین بودیم و به آنها حمله کردیم ؛ من تبر به دست به سمت آنها حمله ور شدم که یکی از آنها کشته و دیگری تسلیم شد.

وی ادامه می دهد: 18 ماه آواره بودیم که عراقی ها عقب نشینی کردند ، مردم دوباره به روستاهای خودشان برگشتند.

از حیدرپور می خواهیم که ایثار را معنی کند که می گوید: ایثار یعنی انسان در راه آرمان میهنش یا خانواده اش شجاعتی نشان دهد حتی اگر از بین رود.

وی در پایان بیان می کند: از خواهرانم می خواهم با حجاب خود پاسدار خون شهیدان باشند و جوانان این آمادگی را داشته باشند که اگر خدای ناکرده به خاک کشورشان حمله شد با غیرت دفاع کنند.

خاطرات شهید برونسی3(خاکهای نرم کوشک)

ویلای جناب سرهنگ

قسمت 3 :

سید کاظم حسینی :

یک بار خاطره ای برام تعریف کرد از دوران سربازی اش . خاطره ای تلخ و شیرین که منشأ آن، روحیه الهی خودش بود. می گفت:

 اول سربازی که اعزام شدیم ، رفتیم «صفر - چهار» بیرجند 1. بعد از تمام شدن دوره آموزش نظامی ، صحبت تقسیم و این حرفها پیش آمد. یک روز ، تمام سربازها را به خط کردند، تو میدان صبحگاه.

هنوز کار تقسیم شروع نشده بود که فرمانده پادگان خودش آمد ما بین بچه ها. قدم‏ها را آهسته برمی داشت و با طمأنینه. به قیافه‏ ها با دقت نگاه می کرد و می آمد جلو. تو یکی از ستون‏ها یکدفعه ایستاد. به صورت سربازی خیره شد. سرتا پای اندامش را قشنگ نگاه کرد. آمرانه گفت: بیرون.

همین طور دو - سه نفر دیگر را هم انتخاب کرد. من قد بلندی داشتم و به قول بچه ها: هیکل ورزیده و در عوض، قیافه روستایی و مظلومی داشتم.

فرمانده پادگان هنوز لا بلای بچه ها می گشت و می آمد جلو. نزدیک من یکهو ایستاد. سعی کردم خونسرد باشم. توی چهره ام دقیق شد و بعد هم از آن نگاه‏ های سر تا پایی کرد و گفت: توأم برو بیرون.

یکی آهسته از پشت سرم گفت: خوش به حالت!

تا از صف برم بیرون، دو، سه تا جمله دیگر هم از همین دست شنیدم:

- دیگه افتادی تو ناز و نعمت!

- تا آخرخدمتت کیف می کنی!

بیرون صف یک درجه دار اسمم را نوشت و فرستاد پهلوی بقیه. حسابی کنجکاو شده بودم .از خود پرسیدم : چه نعمتی به من می خوان بدن که این بچه شهری ها دارن
افسوسش رو می خورن؟!

آقا برای سفر ، بلیط تهیه می کنند ؟

محمدرضا سرشار طی یادداشتی خاطره‌ای از دیدار رضا میرکریمی- نویسنده و کارگردان سینما - با رهبر انقلاب را نقل کرده است :

حدود دو سال پیش ، در سفری به مشهد ، با آقای رضا میرکریمی - نویسنده و کارگردان سینما - همراه شدیم . در راه ، صحبت ازساده زیستی رهبر معظم انقلاب  حضرت امام خامنه‌ای - شد. آقای میرکریمی خاطره‌ای از رهبر معظم انقلاب تعریف کرد که بسیار جالب و روشنگر بود. به نظرم رسید بیان آن ، برای دیگران نیز بتواند روشنگر  باشد .

آقای میرکریمی می‌ گفت (نقل به مضمون) :

"هر وقت در جریان کار و زندگی زیاد به من فشار [روانی ] وارد می‌ آید ، در هر مرحله ‌ای که باشم ، همه چیز را رها می‌کنم و - گاهی از همان سر کار -  تلفنی به خانه می ‌زنم و یک راست به فرودگاه می ‌روم . همان جا بلیطی تهیه می ‌کنم و عازم مشهد می شوم . آنجا زیارتی [و درد دلی] با امام رضا (ع) می ‌کنم و آرام می ‌شوم ، و برمی ‌گردم.

یک بار - در یکی از همین سفرها - توی هواپیما نشسته بودم و در خودم بودم که دیدم در قسمت جلو ی هواپیما انگار وضعیت متفاوتی است. به این معنی که ، کسانی را می ‌دیدم که از جاهای مختلف هواپیما ، یکی یکی به قسمت جلو می‌ رفتند. آنجا کنار یکی از صندلی‌ ها می ‌نشستند .

"آقا سفرهای شخصی را مثل همه مردم ، با پروازهای عمومی می ‌روند . "

پرسیدم: یعنی می‌ روید برایشان بلیط هم می ‌خرید ؟! گفت : بله.

 با شخصی که روی آن صندلی نشسته بود چیزهایی می‌ گفتند و می ‌شنیدند . بعد ، خوشحال و راضی ، برمی ‌گشتند و سر جایشان می ‌نشستند .

کنجکاو شدم بدانم قضیه چیست. از یکی از کسانی که از آنجا برمی‌ گشت ، موضوع را پرسیدم . گفت : کسی که آنجا نشسته ، مقام معظم رهبری است.

هم بسیار تعجب کردم و هم خوشحال شدم . به قسمت جلوی  هواپیما رفتم و از فردی که معلوم بود محافظ است پرسیدم : می ‌شود رفت ، با آقا صحبت کرد؟ گفت : بله. قدری صبر کن تا کسی که پهلوی آقاست ، صحبتش تمام شود.

از فرصت استفاده کردم و پرسیدم : چرا آقا با پرواز عمومی به مشهد می‌ روند ؟! گفت: آقا فقط  سفرهای رسمی دولتی را با پرواز اختصاصی می‌ روند. سفرهای شخصی [که عمدتا هم سفر زیارتی به مشهد است ] را مثل همه مردم ، با پروازهای عمومی می ‌روند.

پرسیدم: یعنی می‌ روید برایشان بلیط هم می ‌خرید ؟! گفت : بله. مثل همه مسافرهای معمولی ، برایشان بلیط می ‌خرند . بدون اطلاع یا تشریفات خاص ، می ‌آیند سوار هواپیما می‌ شوند و راهی می شوند. تازه توی هواپیماست که خدمه پرواز و مسافران ، متوجه حضور ایشان می‌ شوند .

صبر کردم تا صحبت نفر قبلی تمام شد. جلو رفتم . خودم را معرفی کردم و .... "

با خود گفتم : از کسی که عمری را به سادگی و با حداقل امکانات مادی زیسته و اکنون رهبرانقلابی ‌ترین نظام ‌های سیاسی - و البته مذهبی - جهان را بر عهده دارد ، جز این همه ملاحظه و دقت در استفاده از بیت ‌المال و قائل شدن مرز و تفاوت بین کار شخصی و کار حکومتی نیز انتظار نمی ‌رود . کاش همه ، لااقل نصف ایشان ، در رعایت مسائل مالی و بیت‌ المال ، خدا را در نظر می‌ گرفتند و تقوا می ‌ورزیدند.

شهید سید محمد باقر صدر

من در آرزوی شهادت زنده ام

ویژه ی شهادت آیت اللّه سید محمد باقر صدر و

خواهرش بنت الهدی

ولادت وکودکی

تحصیل علوم حوزوی

مرجعیت بی سابقه

شهید صدر ویاد سید وسالار شهیدان

 دستگیری آیت الله سید محمد باقر صدر

فتاوای آیت الله شهید صدر

پیام بنت الهدی صدر

جواب کوبنده

شهادت

پیام امام خمینی به مناسبت شهادت آیت الله صدر

 

ولادت و کودکی :

در تاریخ 25 ذی القعده 1353 قمری ، در شهر کاظمینِ عراق ، نوزادی دیده به جهان می گشاید که نامش را سید محمد باقر می گذارند.

این کودک دومین فرزند خانواده بود. پدر این نوزاد ، آیت الله سید حیدر ، از مجتهدان بنام و مشهور ، و مادرش دخترِ آیت الله شیخ عبدالحسین آل یاسین ، از زنان متقی و پرهیزکار بود. پس از چهار سال نوزاد دیگری در این خانواده روحانی به دنیا آمد که نام وی را آمنه بنت الهدی می گذارند. سرنوشت این برادر و خواهر از ولادت تا شهادت درهم آمیخته شد تا حماسه ای شورانگیز شود .

چند ماه از ولادت آمنه بنت الهدی نگذشته بود که ، بر باغ پر شکوفه عمرِ پدر این خواهر و برادر ، برگ خزان نشست و گل های سعادت و خوش بختی این خانواده پژمرده شدند. رنگ یتیمی ، در چهره سید محمد باقرِ چهار ساله و آمنه نوزاد آشکار شد. از این پس ، این برادر و خواهر یتیم ، سرنوشتی هم رنگ پیدا کردند و در تمام فراز و نشیب های زندگیِ پرملال و اندوه ، شریک غم و شادی هم دیگر شدند.

آیت الله سید محمد باقر صدر از ابتدای پنج سالگی به مدرسه رفت و از همان ابتدا ، آثار نبوغ چشم گیر و درخشانِ او نمایان شد . آوازه نبوغ بی مانند و استعداد سرشار وی از مدرسه فرا تر رفت .

 

شوخ طبعی های جنگ

ورود کلیه برادران ممنوع !

• وقتی یک شاگرد شوفر ، مکبر نماز شود ، بهتر از این نمی شود . نمی دانم تقصیر حاج آقای مسجد بود که نماز را خیلی سریع شروع می کرد و بچه ها مجبور بودند با سر و صورتی خیس در حالی که بغل دستی هایشان را خیس می کردند ، خود را به نماز برسانند یا اشکال از بچه ها بود که وضو را می گذاشتند دم آخر و تند تند یا الله می گفتند و به آقا اقتدا می کردند و مکبر مجبور بود پشت سر هم یا الله بگوید و ان الله مع الصابرین ....

 

بنده خدا حاج آقا هر ذکر و آیه ای بلد بود می خواند تا کسی از جماعت محروم نماند . مکبر هم کوتاهی نکرده ، چشم هایش را دوخته بود به ته سالن تا اگر کسی وارد شد به جای او یا الله بگوید و رکوع را کش بدهد . وقتی برای لحظاتی کسی وارد نشد ، ظاهراً بنا به عادت شغلی اش بلند گفت : یاالله نبود ... حاج آقا بریم .

خاطرات منتشر نشده ای از شهید صیاد شیرازی

خاطرات منتشر نشده ای از

شهید صیاد شیرازی

تیمسار خشمگین بود . چنان خشمگین که حتی صدایش می‌ لرزید . دوستانش بعدها اعتراف کردند که در تمام مدت دوستی‌ بلند مدتشان هرگز او را چنین ندیده بودند. او حتی برای نخستین بار بر سرشان داد زده بود که: « شما چطور توانستید بدون اجازة ی من دست به چنین کاری بزنید ؟ »

کسی در آن لحظه جرأت جواب نداشت . هر چند آن ‌ها همان وقت هم که تصمیم به چنین کاری گرفتند ، از عواقبش بی‌ اطلاع نبودند ، اما نه در این حد !

ماجرا از این قرار بود که سال ‌ها پیش ، وقتی که او شب و روزش را در جبهه می‌ گذراند ، بنیاد شهید به تعدادی از خانواده‌های شهدا و جانبازان در یکی از شهرک ‌های تازه تأسیس شمال تهران زمین می ‌داد . آنان که از زندگی فرمانده شان از نزدیک اطلاع داشتند ، به فکر خانواده ی‌ او افتادند . آن ‌ها فکر می‌ کردند صیاد به خانواده ‌اش بی‌ اعتناست فردا که آب‌ ها از آسیاب بیفتد ، او حتی زنده هم بماند ، چه بسا خانواده ‌اش سایبانی نداشته باشند . آن روز ها خانواده ی او در خانه ی سازمانی ارتش زندگی می‌ کردند . پس دوستان او تصمیم گرفتند از رئیس بنیاد شهید برای فرمانده نیروی زمینی که از قضا خود جانباز هم بود ، قطعه ‌زمینی بگیرند

خاطرات تفحص

لحظه ای که فقط بچه های

تفحص می فهمند

ارتفاع نورانی :

یک شب در منطقه ی « طلائیه » با جمعی از برادران یگان تفحّص نشسته بودیم و برای خودمان « شب خاطره » ‌ای ترتیب داده بودیم . در انتهای شب ، یکی از دوستان خاطره‌ ای گفت که اشک در چشم بچّه‌ ها جمع شد. برادر « بختی » از نیروهای گردان دوّم غرب گفت :

در کوه‌ های صعب‌ العبور به دنبال پیکرهای مطهّر شهداء بودیم . در راه به پیرمردی برخوردیم که معلوم نبود در آن حوالی چه‌ کار می ‌کرد. او بعد از سلام و مصافحه از ما پرسید : « در این کوه‌ ها به دنبال چه می‌ گردید؟»

گفتیم : « برای پیدا کردن پیکر شهداء آمده‌ ایم.»

بسیار خوش‌ حال شد و ضمن قدردانی از برادران گروه تفحّص گفت :« در این ارتفاع روبرو، مدّت‌ هاست چیزی توجّه مرا جلب کرده... گاهی حلقه‌ای از نور مشاهده می‌ شود که مانند ستاره می‌ درخشد... بد نیست به آن ‌جا هم سری بزنید.»

حرف‌ های پیرمرد امیدوارمان کرد و به سمت ارتفاعات به‌ راه افتادیم. ارتفاع صعب‌ العبوری بود و تأمین مناسبی هم نداشت. بعد از ساعت‌ ها پیاده ‌روی، به محوطه‌ی بزرگ و سرسبزی رسیدیم که درختچه ‌ای هم آن‌ جا وجود داشت. در نزدیکی درخت مقداری تجهیزات انفرادی رزمندگان ریخته شده بود و این باعث شد تا به دقّت منطقه را بگردیم.

خاطرات شهید برونسی2

بهترین دلیل برای مدرسه نرفتن

قسمت 2 :

راوی : مادر شهید :

روستای ما یک مدرسه بیشتر نداشت و آن هم دبستان بود. آن وقت ها عبدالحسین تو کلاس چهارم ابتدایی درس می خواند. با اینکه کار هم می کرد، نمره اش همیشه خوب بود.

 یک روز از مدرسه که آمد، بی مقدمه گفت: از فردا اجازه بدین دیگه مدرسه نرم.

من و باباش با چشم‏های گرد شده به هم نگاه کردیم . همچین درخواستی حتی یکبار هم سابقه نداشت.  باباش گفت: تو که مدرسه رو دوست داشتی ،  برای چی نمی خوای بری ؟»

آمد چیزی بگوید ، بغض گلوش را گرفت. همان طور، بغض کرده گفت: بابا از فردا برات کشاورزی می کنم ، خاکشوری می کنم ، هر کاری بگی می کنم ، ولی دیگه مدرسه نمی ‏رم.

 

هفت سین جبهه

عید روزی است که در آن رو معصیت خدا را نکرده باشید. امام صادق .ع.

بچه ها تحویل سال

یادش بخیر شلمچه

چیده بودیم تو سفره

سربند و یک سرنیزه

بچه ها خیلی گشتن

تو جبهه سیب نداشتیم

بجای سیب تو سفره

کمپوتشو گذاشتیم

تو اون سفره گذاشتیم

یه کاسه سکه و سنگ

سمبه به جای سنجد

یه سفره رنگارنگ

اما یه سین کم اومد

همه تو فکری رفتیم

مصمم و با خنده 

همه یک صدا گفتیم

  به جای هفتیمن سین 

تو سفره سر می ذاریم

سر کمه هر چی داریم  

پای رهبر می ذاریم

پای رهبر می ذاریم

پای رهبر می ذاریم

سلامی دوباره

و سلام بر آنان که بی‏نشان رفتند

 

... سلام بر آنان که در پنهان خویش

بهاری برای شکفتن دارند

نوروز بر همگان مبارک

آنان که به وادی شرف بنشستند

بر درگه دوست صف به صف بنشستند

افراشته قامتند و بر سینه خصم

چون تیر نشسته بر هدف ، بنشستند

سلام بر سرداران گمنام ، سلام بر بدن‏های بی ‏سر و سرهای بی‏ بدن.

سلام بر بدن‏های بی‏ دست و دست‏های بی‏ بدن.

سلام بر پاهایی که با مین هم آغوش شدند.

سلام بر چشمانی که اکنون در قتل‏ گاه ‏های فکه، شلمچه، سه راهی شهادت و تپه‏های الله اکبر به دیده‏ بانی اعمال ما مشغولند.

سلام بر سجده‏هایی که هیچ ‏گاه به پایان نرسید .

سلام بر دل‏هایی که تنها در عطش عشق خدا می ‏سوختند و سلام بر ترکش‏هایی که بر این عطش افزودند.

سلام بر سجده‏هایی که هیچ ‏گاه به پایان نرسید و بر پیشانی‏هایی که در راه وصال پیشی گرفتند.

 سلام بر گلوهای بریده‏ای که فواره‏های خونشان سرخی غروب را شرمنده کرد.

سلام بر سینه‏ هایی که پر درد بودند و با درد جنگیدند و با درد به شهادت رسیدند.

سلام بر لبانی که عاشقانه‏ ترین سرود هستی را در آخرین لحظه عروج سرودند و بر زبانی که در کام خونین شد.

سلام بر مشهد های جنوب و غرب؛ بر فکه، سکوی پرواز؛ بر شلمچه، شمیم عشق؛ براروند رود؛ دریای نجات؛ بر حاج عمران ، کعبه عشق؛ بر دهلاویه، حماسه‏ های چمران، بر هلالی ‏های کربلای پنج که خیلی‏ ها را به پنج تن آل عبا رساندند.

سلام بر مشهد های جنوب و غرب؛ بر فکه، سکوی پرواز؛ بر شلمچه، شمیم عشق؛ بر ...

سلام بر سیم ‏های خاردار که نبش‏های‏ شان از خون بسیجی ‏ها سیراب شدند.

سلام بر شیرمردان غیور و سلام بر زنانی که 8 سال تاریخ این سرزمین را رقم زدند. سلام بر سردارانی که سربدار شدند تا ما بی ‏سر نمانیم. سلام بر سردارانی که خود به تنهایی یک لشکر بودند. سلام بر حاج‏ حسین خرازی، ابوالفضل لشکر امام حسین (علیه‏السلام)، سلام بر حاج همت، ابراهیم لشکر محمد (صلی‏الله علیه واله وسلم)،

 سلام بر باکری‏ها، مردان غیرتمند آذربایجان و کربلاییان لشکر  31 عاشورا، سلام بر حاج بصیر، بصیرت  لشکر 25 کربلا، سلام بر مهدی زین‏الدین، زینب لشکر علی بن ابی‏ طالب (علیه‏السلام).

و سلام بر همه آنان که لحظاتی از عمرشان را در مسلخ های نبرد گذراندند و بر آنان که اکنون میهمان ملائک هستند و سلام بر شیرودی که گفته بود سلام مرا به امام برسانید و بگویید امام ما در جنگ مکتب می‏ جنگد نه تخصص،

و بشکند قلمی که ننویسد بر فرزندان خمینی (ره) چه گذشت.

کوچه های آشتی کنان !

اگر تپه ‌ها و وادی‌ های این سرزمین زبان داشت از حما‌سه ‌های فرزندان این سرزمین می‌گفت ؛ از پل ناجیان که عبور می‌کنی به شیارهای معروفی می ‌رسی که ماه‌ های نخست جنگ شاهد حماسه‌ های بسیار بودند: شیار شیخی، شیار المهدی و شیار شلیکا.

این منطقه ، عملیات فتح‌المبین را در خود دیده است و امتداد این جاده می ‌رسد به سایت‌های رادار چهار و پنج و ارتفاعات ابو سلبی‌ خات و رودخانه رفاعیه.

هم سـفر با گردان شـهادت

انفجار در هوا :

والفجر 8 که پایان گرفت ، طراوت حضور رزمندگان در « فاو » جای قدم‌ های منفور دشمن را از زمین پاک کرد. فرماند هان جنگ برای نگه‌ داری این قطعه از زمینِ خدا به تکاپویی بی ‌دریغ پرداختند و سرانجام پدافند جاده ‌ی فاو ‌- البحار به گردان کربلا از لشکر 7 ولی عصرعجل الله تعالی فرجه الشریف محوّل گردید.

یک روز نزدیک ظهر، با فرمانده گردان شهید « حاج اسماعیل فرجوانی » و عزیز جاویدالاثر« عبدالرحیم کام‌ جو » در سنگر نشسته بودیم که صدای هلی ‌کوپتر توجه همه را پاک به خود معطوف کرد.

حا جی گفت : « ببین! هلی ‌کوپتر خودی است یا دشمن؟»

از سنگر بیرون آمدم . دیدم هلی ‌کوپتر فاقد سلاح و موشک است و از سمت خطوط دشمن به سوی ما می‌آید . هلی‌ کوپتر پس از رسیدن به مواضع ما به آرامی در امتداد خاک ‌ریزها به حرکتِ خود ادامه داد.

تصور ما این بود که سرنشینان آن می ‌خواهند پناهنده شوند؛ به همین خاطر تیراندازی را قطع کردیم . اما هلی ‌کوپتر پس از طی مسیری راه خود را کج کرد و به سمت نیروهای بعثی حرکت کرد.

شوخ طبعی های جنگ

پای ‌منو بده ، پای خود تو بردار !

دست نوشته شهید ایلیا : 

وقتی اسیر شدیم از همه رسانه ها آمده بودند برای مصاحبه و در واقع مانور قدرت و استفاده تبلیغاتی روی اسرای عملیات بود. نوبت یکی از بچه های زرنگ گردان شد. با آب و تاب تمام و قدری ملاطفت تصنعی شروع کردند به سوال کردن.

یکی از مأموران پرسید:

- پسر جان اسمت چیه؟

- عباس .

- اهل کجا هستی؟

- بندرعباس .

- اسم پدرت چیه؟

- به او می گویند حاج عباس !

گویی که طرف بویی از قضیه برده بود پرسید:

- کجا اسیر شدی؟

- دشت عباس !

افسر عراقی که اطمینان پیدا کرده بود طرف دستش انداخته و نمی خواهد حرف بزند به ساق پای او زد و گفت:

- دروغ میگی!

و او که خودش را به موش مردگی زده بود با تظاهر به گریه کردن گفت :

- نه به حضرت عباس !

*****

من خاک شوم پای امامم بوسم

شاید بعضی از ما، بارها آرزو کرده باشیم که ایکاش در دوران دفاع‌مقدس حضور داشتیم و می‌توانستیم از این امتحان الهی مانند شهداء ، سرافراز بیرون بیاییم . این نهایتِ آرزوی کسانی است که دل در گرو راه شهداء و امام شهداء دارند.

 

هر روز ، روز امتحان الهی است. فقط جبهه‌ها و صحنه ‌ها تغییر کرده است . آن روز ، شهداء به فرمان روح الله در صحنه‌ ی دفاع‌مقدّس ، خوش درخشیدند و برای همیشه تابان شدند و امروز ما در صحنه‌ ی دفاع از آرمان‌ های شهداء که همان دفاع از ولایت ، ارزش‌ها ، اسلام و انقلاب است ، مورد آزمایش الهی قرار گرفته است.

لحظه‌ای با خود بیاندیشیم که اگر شهدای گران‌ قدر مانند شول ، زنگی‌آبادی ، ماهانی ، مغفوری و... بودند ، امروز در مقابل فتنه ‌ها و توطئه ‌ها در کجا قرار می‌گرفتند؟!

امروز ، روزِ امتحان ولایت‌ مداری و میزانِ سنجش ، پای‌ بندی به ولایت است.

من می‌خواهم سرباز با کفایت ولایت باشم . اما نگرانم که در این آزمونِ حساس ، نتوانم سربلند بیرون آیم و مصداق « مغضوب‌علیهم »گردم.

بارالها! من به ریسمان محکم ، « کتاب‌الله و عترت اهل بیت » تمسک می‌ جویم و از تو می‌خواهم در این وانفسای انکارِ حقایق و وجدان ‌های خفته، دستم را بگیری و از درگاه قرآن و ولایت کوتاه نکنی.

امروز ، روزِ امتحان ولایت‌ مداری و میزانِ سنجش ، پای‌ بندی به ولایت است.

اراده‌ام بر این استوار شده که رهروِ راه شهدا در مسیر امامت و خادم خادمین خیمه‌ ی ولایت باشم ، ادرکنی یاالله ، یاالله ، یاالله .

یوسف زهرا!!

تو خود از دلم خبرداری و می‌دانی که جوی محبّت در آن روان است و به سوی تو جریان دارد.

مگر نه این‌که « عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم »، پس بیا و « ثبت لی قدم صدقک » و تو خود از این منجلاب آخرالزمان رهایم کن تا قصه  جاماندگان از قافله‌ی عشق برایم پیش نیاید. 

چه بسا هم‌ قطاران خودم که در این روزگار ، شهادت برایشان مسخره شده و یا این حرف‌ ها را خرافات می دانند و اخیراً شهید جدید هم ساخته‌اند!!!

خیلی ها به دنبال جای خالیِ روح اللهِ تو هستند و علیِ تو را یا نمی بینند و یا نمی خواهند ببینند و دم از وا هجرتا می زنند که به واقع «أین تذهبون »؟

آقای من!

 سفره‌ام پرشده است ازکج فهمی و کوتاه بینی و بی بصیرتی که بارها و بارها طعم تلخ و گزنده‌اش مزاقتان را آزرده است و هر بار عرق شرم من است که...

نمی‌خواهم روزی برسد که آهِ حسرت دیگران برایم بلند شود که « دیدی فلانی هم برید...»

مولای من !

اگر لیاقت « عمّار » شدن را ندارم ، مپسند که خدای نکرده « زبیر »
امّت تو گردم...

این روزها به معنای واقعی به این نتیجه می ‌رسم که شهداء برنده ‌ی واقعی بوده اند و همان‌ها بودند که فارغ التحصیل مکتب ولایت شدند.

مگر مردم کوفه همان ‌ها نبودند که دم از امامت علی علیه السّلام می زدند ، و در مقابل امام زمان خود ایستادند؟!!!

وای بر ما اگر هزاران سال دیگر مردم یک دیاری بگویند که
ما اهل ایران نیستیم،
علی تنها بماند...

روایت بی منت

اولش تعجب کردم. این دیگه کیه؟ ما که همچین مسافری نداشتیم اونم با این وضعیت ! عصا در دست ماسک به دهن و یه کپسول کوچک اکسیژن با لوله های آویزون توی دستاش!

 اومدم بهش بگم شرمنده اگه شما مسافر کاروان مایید ؟ من برگردم خونه . که... راحت نشست روی صندلی و با کمال خونسردی با من احوال پرسی کرد و قبل از اینکه من حرفی بزنم. گفت نگران نباشید من با اغلب کاروان های راهیان نور همراه هستم . و براشون قصه های جنگ تعریف می کنم. اسمم عبداللهی و اهل فسا هستم. تا اومدم بپرسم شما جانباز شیمیایی هستید؟ با زرنگی مسیر حرف رو عوض کرد و... اجازه خواست تا برای بچه ها حرف بزنه. گفتم اجازه بدید کمکتون کنم. خندید و گفت خیلی منو دست کم گرفتی! و بلند شد کف اتوبوس ایستاد. اونو به بچه ها معرفی کردم. و گفتم خوب به صحبت های این برادر که احتمالا از جانبازان دفاع مقدس است گوش بدید و اینگونه شروع کرد به صحبت:

شهید برونسی

و شهید برونسی هیچ گاه

بازنگشت ...

کتاب خاک های نرم کوشک

قسمت 1 :

خاطرات : خانواده و همرزمان شهید

مصاحبه و تألیف : سعید عاکف

هو الله العلیّ الاعلی

مقدمه ی چاپ اول :

آدمی چون نور گیرد از خدا

هست مسجود ملایک ز اجتبا

 

چند روز قبل از عملیات بدر، بارها شهید برونسی ، به مناسبت های مختلف از شهادتش در عملیات قریب الوقوع بدر خبر می دهد. گاهی آن قدر مطمئن حرف می زند که می گوید : اگر من در این عملیات شهید نشدم ، در مسلمانی ام شک کنید! و از آن بالاتر این که به بعضی ها ، از تاریخ ومحل شهادتش نیز خبر می دهد که چند روز بعد ، همان طور هم می شود.

از این دست وقایع اعجاب آور، در زندگی شهید برونسی بارها و بارها رخ داده است. آنچه ما را به تأمل در زندگی این بزرگوار وا می دارد ، رمز همین موفقیت های بسیارش است در زمینه های مختلف .

در ظاهر امر، او کارگری بنّا است که در دوران قبل از انقلاب ، رنج وشکنجه بسیاری را در راه اسلام تحمل می کند؛ و در دوران بعد از انقلاب هم که زمینه برای رشد او مهیا می شود ، چنان لیاقتی از خود نشان می دهد که زبانزد همگان می گردد و نامش حتی به محافل خبری استکبار جهانی نیز کشیده می شود ، و سردمداران کفر برای سر او جایزه تعیین می کنند.

نامه ای منتشر نشده از سید شهیدان اهل قلم

نامه منتشر نشده ای از 

       شهید سید مرتضی آوینی

یکی از برادران «شهید سید مرتضی آوینی» دیربازی است که در ایالات متحده آمریکا سکونت دارد. آن چه خواهید خواند متن تخلیص شده یکی از نامه های مرتضی به این برادر است. برای دریافت متن کامل این نامه با سید محمد آوینی تماس گرفتیم . اما ابتدا قول مساعد داد اما زمانی که برای پیگیری این قول دوباره مزاحم ایشان شدیم ، با این جمله ساده که « پیدا نشد » امیدمان نا امید شد و به ناچار به همین متن کوتاه شده و ناقص بسنده می کنیم. امید آن که روزی تمامی آثار آن فرزانه بی بدیل ، از سد گزینش نزدیکان و منسوبین ایشان به سلامت بگذرد و در دسترس عموم قرار گیرد.

برادر!

دلم می‌خواست امروز که ایران ، این پسر گم شده، بعد از قرن‌ها می‌رود که به آغوش خانواده‌ی خویش بازگردد، در کنارم بودی و با هم زیر لوای اسلام عزیز و در کنار امام خمینی، این فرزند راستین محمد(ص) و این نشانه‌ی خدا بر زمین ، جهاد می‌کردیم.

گرفتار تاریکی بودیم که امام خمینی از قلب تاریخی که می‌رفت تا فراموش شود، چون محمد(ص) فریاد برآورد که «واعتصمو بحبل الله جمیعا و لاتفرقو ا» - همه به ریسمان خداوند چنگ بزنید و بیاویزید و پراکنده نشوید - و ما که هنوز دست و پا می‌زدیم تا به خویشتن خویش بازگردیم،

وقتی خبر شهادتش را به مادرش دادند

وقتی خبر شهادتش را به

 مادرش دادند

سرم را به شیشه اتوبوس تکیه داده بودم. حال مرخصی رفتن را نداشتم. راستش رویم نمی‏شد بروم. سید جواد یک  لحظه از مقابل چشمانم کنار نمی‏رفت.

«سید یک وقت فکر رفتن  به سرت نزند؟ اصلاً با روزی دو تا تهمت، سه تا دروغ و چند تایی غیبت خودت را بیمه کن.» سید خنده‏ای کرد و گفت: «دیگه؟»، گفتم: «همین، اگر باز هم نیاز شد دریغ ندارم.»

- «ببخشید برادر ،جای کسی است؟» قیافه‏اش برایم آشنا بود. گفتم: «نه خیر، بفرمایید.» گفت: «ببخشید، قیافه شما برایم آشناست.» گفتم: «کدام گردان بودید؟» گفت: «حبیب.»

جگرم آتش گرفت. با حاج صادق صحبت می‏کردم که کدام گردان باشیم، وقتی گفت «حبیب» خوشحال شدم، بیشتر از اینکه با هم بودیم. رفتم تا زود خبرش را به سید بدهم. آن روز نوبت شهرداری جفت‏مان بود، ولی من فراموش کرده بودم. رفت لب رودخانه. سید جواد داشت ظرف‏ها را می‏شست. گفتم: «شرمنده‏ام، چرا منتظر من نشدی؟» گفت: «چی شد؟» گفتم: «با هم افتادیم گردان حبیب.» گفت: «خدا را شکر.»

فقط امام رو دعا کنید

 

زندگی خوش تهران برده است از یادش

سال شصت –خرمهشر- زخم چاک چاکش را

یکی بود یکی نبود…

از خاک بوی حادثه می آید…

شهر من با تو سخن می‌گویم

از بهاری که به گلشن نرسید

از عروسی که صدای کِل را

عاقبت در دل یک گور شنید

بابا آب داد دیگه شعار ما نیست

بابا خون داد، بابا جون داد

یاد از آن روز که در خانه‌ی ما

جشن زیبای عروسک ها بود

هیچکس فکر نمی‌کرد که باز

خانه‌مان مقصد موشک ها بود

آه آن مادر دلسوخته گفت

که پر از زهر شده‌ست این جامم

وای بر من، زکه پرسم که کجاست

قلب این دخترک ناکامم؟

پیر ما گفت که امشب شب عاشوراست

هر کسی تاب ندارد به سلامت باد

هر که چون صاعقه بر خصم نیاشوبد

تا ابد دستخوش ننگ و ندامت باد

بار بندید غیوران دلیر

دفتر فتح پر از نام شماست

زایران حرم یار به پیش

کربلا منتظر گام شماست

آن روزها هنوز از فتوشاپ خبری نبود!

می‌رسد لحظه‌های تلخ وداع

می‌رود نوبهار خانه‌ی من

خون دل می‌چکد ز چشمانم

می‌تراود ز لب ترانه من

                                  خداحافظ پدر

دست بر گردن پدر افکند

اشک‌هایش به گونه پرپر شد

آبی آسمان چشمانش

تیره شد، تار شد، مکدر شد

                               خداحافظ پسر

                         خداحافظ برادر

مرد در پیچ کوچه سرگرداند

چشم در چشم همسرش خندید

چشم زن دید جبهه در جبهه

مرد او مثل شیر می جنگید

خداحافظ بابا، خداحافظ آقا، خداحافظ برادر، خداحافظ پسر

مرد اندیشناک جبهه‌ی نبرد

دشنه و تیر و آتش افروزی

کی می‌آیی پدر؟ پدر خاموش

در دلش گفت: روز پیروزی

خداحافظ مادر، خداحافظ خواهر، خداحافظ همسر، خداحافظ دختر


بنوش به یاد لبان تشنه حسین و یاران حسین. بنوش به یاد لب تشنه‌ی بابا!

پس پدر کی ز جبهه می‌آید

باز کودک ز مادرش پرسید

گفت مادر به کودکش که بهار

غنچه‌ها و شکوفه‌ها که رسید!

گفت: ای غنچه‌های خوب چرا

لبتان را ز خنده می‌بندید

زودتر بشکفید و باز شوید

آی گلها چرا نمی‌خندید؟!

                                      سلام نوجوون

                                  سلام پیرمرد
 

سلام مادر عزیزم، من خوبم، نگران من نباشید. امام را دعا کنید!

                  چند سالته پسر جان؟!

                     تو که 12 سالته

        بچه‌جون! صورتت خاکی شده، حواست هست؟!

                                    خونی شده …

                                 خداحافظ رفیق

                            جنگی بود نابرابر، جنگ حق و باطل
 

این خاک، این آب، این سرزمین شهادت می‌دهد شما مردانه جنگیدید و تا پای جان ایستادید

                                بعضی‌هایتان مظلومانه شهید شدید

بعضی‌هایتان غریبانه شهید شدید

                     بعضی‌هایتان با لبان تشنه

                       بعضی‌هایتان در آغوش برادر

                  بعضی‌هایتان در خاک و خون غلطان

                      بعضی‌هایتان به خانه برگشتید !!!!!

                          بعضی‌هایتان هرگز برنگشتید

آنگاه دو چشم مهربانش را

آرام آرام، خنده بر لب بست

بر زینبیان پیام داد آری

بر قافله حسینیان پیوست

                                سلام بابای گلم

            سلام عموی عزیزم، سلام دایی مهربانم

                     بعضی‌هایتان اسیر شدید

بعضی‌هایتان در اسارت هم فریاد زدید: «مرگ بر صدام، ضد اسلام»

 

به غیر از او، که در این ره دویده؟

به پایش خار درد و غم خلیده؟

عجب نبود اگر با نقد اخلاص

رضای حق تعالی را خریده

                              پات کو بسیجی؟

                              مگه مجبوری بسیجی؟

                    جنگ تمام شد، به خانه برگشتید

                                     امام هم رفته بود

            ولی راه و نام و یاد امام همچنان جاری بود

            بعضی‌هایتان بعد از سالها برگشتید

                               بعضی‌هایتان هرگز…

چادرت خاکی شده، برگرد! اینجا نیستم
چند سالی می‌شود تنهای تنها نیستم
گفته بودی چشمهایت… خوب خواهد شد عزیز!
با همین شنها تیمم کن! مسیحا نیستم؟
چند سالی می‌شود خاکستر من گم شده
صبر کن مادر، ببین مانند زهرا نیستم

 

با حسرت ندیدن چشمان آبی‌ات
در کنج انزوای خودم گریه می‌کنم

اما خوشا شما پرواز کرده‌اید
آه ای پرنده‌ها اعجاز کرده‌اید
این روزها اگر در بند عادتیم
اما هنوز هم فکر شهادتیم

مانده‌ای ولی شکسته و غریب

کس به فکر درد غربت تو نیست

آه ای قناری شکسته بال

این همه سکوت قسمت تو نیست

راستشو بگو، این چندمین پای مصنوعی‌ات‌ هست که شکوندی؟ سهمیه‌ پات تموم نشده؟!

که چی؟ که پات رو از دست دادی؟ الان هم لابد از ما طلبکاری، نه؟

                  دختر سبزم! تو مقصر نیستی!

من و یارانم از طایفه مرگیم

به بیابان جنون، صحن و سرا داریم

چنگ بر دامن چنگی تپش آلود است

پای در عزمی بی چون و چرا داریم

تو مقصر نیستی!

سالها در سفر خویش نفرسودیم

پس از این نیز، در این جاده نفرساییم

کس شنیده است، دمی لغزش کارون را؟

جاده را پیشکش جاده نفرماییم!

تو مقصر نیستی

جاده بر جاده روان شد، ز عبور ما

پای از جاده کشیدن، از قوت نیست

گر شود خالی این ره، ز حضور ما

بی گمان در رگ ما خون مروت نیست

تو مقصر نیستی

کرکسان از دل سیمرغ چه می‌دانید؟

چه خبر دارید از عرصه پروازش؟

امشب از زمزمه‌ی خون که می‌نوشید؟

که فضا پر شده از زمزم آوازش

تو مقصر نیستی

ای که در بستر تردید فرو خفتید

خویش را همره این قافله مشمارید

نیشتان خشک شود، زخم زبان تا چند؟

عشقبازان را دیوانه مپندارید

تو مقصر نیستی

پشت پیشانی محراب کمین کردید

پینه چون زانوی اشتر به جبین دارید

که علی سجده‌ی خونبار به جای آرد

تیغ بر تارک افلاک فرود آرید؟!

تو مقصر نیستی

آه افسوس که گوش شنوایی نیست

سفره‌ی دل به کجا باید بگشایم؟

وعظ در گوش شما راه نخواهد برد

آب در هاون بیهوده چه می‌سایم…!

ای آب ندیده و آبی شده‌ها

بی جبهه و جنگ انقلابی شده‌ها

مدیون فداکاری جانبازانید

ای بر سر سفره آفتابی شده‌ها

حماسه زن و مرد و جوان و کودک و پیر

حماسه‌ی همه از جان گذشتگان دلیر

حماسه های هزاران شهید راه خدا

هزار مادر فرزند پروریده چو شیر

به اشک چشم یتیمان بی پدر سوگند

به مادران سیه پوش و خون جگر سوگند

به دشت سرخ شقایق، به لاله زار وطن

به شام تار عروسان دربدر سوگند

قسم به پرچم در خون نشسته‌ی اسلام

قسم به نایب مهدی، طلایه دار قیام

قسم به غنچه پرپر به دانه‌های سرشک

قسم به خون شهیدان که می‌دهد پیغام

که قطره قطره خونم فدای ایران باد

فدای خاک وطن، جلوه‌گاه ایمان باد

 

رفتید بی آنکه دلبستگی هایتان را مرور کنید

رفتید بی آنکه دلبستگی هایتان

 را مرور کنید

رفتید، بی آنکه لحظه‏ای تردید کنید... بی آن‏که لحظه‏ای درنگ کنید...در رفتن یا ماندن!

 بی آنکه، دلبستگی‏هایتان را مرور کنید و آرزوهایتان را بارور...

 در رفتن، شتابی عجیب داشتید و در ماندن، اکراهی عمیق. مطمئن بودید راه، درست است، از جاده، از سفر، از... نمی‏ترسیدید.

"فهمیده" بودید آخر این جاده، دل کندن از خاک، بلند شدن، اوج گرفتن و پرواز است.

شما در آتش جنگ، گلستان می‏دیدید؛ یقین می‏دیدید که این‏گونه خلیل‏وار به پیشواز رفتید، اما... آتش برای شما گلستان شد، آتش در هرم عشق شما سوخت... شما از دهانه تاریخ زبانه کشیدید، فوران کردید و بر سر دشمن آتش باریدید.

از دلبستگی‏ها دل بریدن، از وابستگی‏ها رها شدن خیلی سخت است! باید پای عشق بزرگی در میان باشد. حتما باید پای عشق بزرگی در میان باشد و شما یقینا این عشق را فهمیدید . یقینا میان دل شما و عشق او، سر و سرّی بود.

برگزیده عشق بودید... که عشق انتخاب می‏کند، عشق گلچین می‏کند، عشق هر کس را سزاوار نمی‏داند و شما، سزاوار بودید که رفتید؛ که رفتن را بهترین ماندن دیدید، که رفتن، همیشه به معنای " رفتن " نیست.

در رفتن، شتابی عجیب داشتید و در ماندن، اکراهی عمیق.

گاهی مرگ، جاودانه‏ترین زیستن است! و شما، چه خوب، این راز را فهمیدید!

به راستی راز آن همه عشق چیست؟ دلیل از جان گذشتن چیست؟! جبهه با شما چه کرد؟! جنگ چه به روز دلتان آورد؟

جبهه شما را عاشق کرد یا شما جبهه را؟

جبهه نیاز شما بود یا شما نیاز جبهه؟

 اصلا، مگر جبهه کجاست؟

 این واژه، این چهار حرف ساده، چه‏قدر وسعت دارد؟

قلمرو جبهه تا کجاست؟

 جبهه، عاشق‏پرور است، یا عاشقان جبهه می‏سازند؟

چه رازی در این کلمه نهان است که هنوز در خاطره‏های بسیاری جریان دارد، در قلب‏های بسیاری خانه دارد و هنوز نگاه‏های بسیاری را به دنبال می‏کشد!

شاید جبهه، دروازه بهشت است!...

ولی از یک چیز مطمئنم! که جبهه شهید نمی‏سازد! جبهه، همیشه شهید نمی‏سازد! جبهه باید پر از هوای شهادت باشد تا دل را هوایی کند...

جبهه باید حریم خدا باشد تا جان را عاشق کند...